Podziw z odrobiną zazdrości

Chyba nie jest uprawnione zestawianie ukraińskiej rewolucji z którymkolwiek ze słynnych polskich zrywów. Stosunkowo najwięcej porównań może nasuwać się ze Stocznią Gdańską w 1980 r., bo i demokracja bezpośrednia, bo i obecność elementów religijnych. Ale u nas nie strzelali. A jak po 16 miesiącach karnawału zaczęli, to nie robili tego przy włączonych kamerach i czynnych telefonach. Ponadto w Polsce Solidarność przyjęła zasadę biernego oporu, a Majdan zdecydował się na walkę z wykorzystaniem rozmaitych efektów w rodzaju ściany ognia. Oczywiście przy determinacji naszej junty żadne środki użyte przez górników z „Wujka” nie mogły zatrzymać czołgów.

Jeszcze większe różnice widać przy fazie końcowej – porozumienie z reżimem było jedynie krokiem do zwycięstwa. Kiedy parlament dymisjonował Janukowycza i wprowadzał swoje władze, nikt nie wołał: „pacta sunt servanda” i nie lał krokodylich łez.

U nas wybrańcy Solidarności wychodzili z siebie, by przypadkiem Jaruzelski nie przegrał wyborów na prezydenta, i przez blisko rok tolerowali rząd z udziałem sowieckich marionetek splamionych krwią. Nawet wówczas, kiedy wraz z obaleniem muru, aksamitną rewolucją i rozstrzelaniem Ceausescu znikło widmo bratniej pomocy.

Ukraińcy jakoś nie przejęli się ani realną groźbą „bratniej pomocy”, ani możliwego podziału kraju, ani zakręceniem kurka. Okazali odwagę, determinację, a przede wszystkim dumę.

To co u nas trwało rok (zatrute ziarna owocują do dziś), załatwiono w Kijowie w jedno sobotnie przedpołudnie, w dodatku zadbano o natychmiastowe zabezpieczenie archiwów i akt przed zniszczeniem i przejęcie resortów siłowych.

Co prawda Janukowycz nie okazał się „człowiekiem honoru” i nie miał zamiaru wywiązywać się z podjętych zobowiązań. Ale gdyby się nawet okazał – ile by jeszcze przetrwał, tydzień? Nikt na Ukrainie nie zapomni mu krwi na rękach. A przypadkowo ma na sumieniu tyle istnień ludzkich, co ekipa Jaruzelskiego–Kiszczaka.

I najważniejsza sprawa: u nas się rozeszliśmy – Solidarność, komitety obywatelskie, a Lechu nie zamienił nawet siekierki na kijek. Nikt nie pilnował transformacji. Wygląda na to, że Ukraińcy nie popełnią tego błędu.

Wierzę – jeśli wszystko toczyć się będzie jak do tej pory – że dotychczasowa władza zostanie rozliczona, a oligarchowie, konfidenci i nadgorliwi funkcjonariusze nie będą mieli łatwego życia. Trochę ludzi ze sprzedajnych mediów będzie musiało poszukać sobie roboty. A przyszłe pokolenia nie będą miały problemu z rozpoznaniem, kto bohater, a kto zdrajca.

Sława Ukrainie!

 

Źródło: Gazeta Polska