224 lata temu Rada Nieustająca z inicjatywy rosyjskiej zredukowała o połowę stan polskiej armii
Rada Nieustająca – ten na pozór nowoczesny rządowy organ powołany został przez Sejm Rozbiorowy z inicjatywy carycy Katarzyny II w roku 1775. Zaprojektowany przez ambasadora rosyjskiego Ottona Magnusa von Stackelberga, był w rzeczywistości obsadzany przez rosyjskich płatnych agentów. Jej pracami kierował zresztą, choć nieformalnie, właśnie Stackelberg.
W roku 1776 Sejm Rzeczypospolitej uchwalił konstytucję nadającą Radzie Nieustającej kompetencję do tłumaczenia obowiązującego prawa. Swoje obawy, przed chaosem, do którego miało to doprowadzić przedstawił Stanisław Staszic:
Proszę mi tu rozsądnie potrafić odpowiedzieć: kogo obywatel i sędzia ma słuchać? Jeżeli rezolucji w Radzie wydanych, a czymże będą sejmy? Jeżeli praw na sejmach napisanych, a czymże będzie Rada? Oto według potrzeb osobistych jedni będą słuchać rezolucji Rady, drudzy praw sejmowych; z czasem tak uroczyście upoważniona wątpliwość o prawie stworzy pogardę jego i znowu nierząd. Ten był zamysł naszych nieprzyjaciół w nadaniu tłumaczenia praw Radzie, która nas, powtarzam, od nierządu wyratować mogła.
Kolejne sejmy starały się zminimalizować działania i pozycję Rady, ale ambasador rosyjski skutecznie jej bronił. Udało się ją rozwiązać podczas Sejmu Czteroletniego, ale po przegranej wojnie z Rosją wróciła, zatwierdzona uchwałą Sejmu Grodzieńskiego.
Rok później pod naciskiem posła rosyjskiego Igelströma Rada Nieustająca uchwaliła redukcję stanu armii polskiej o połowę. Zwolnionych ze służby żołnierzy przymusowo wcielono do armii pruskiej i rosyjskiej.
Rada Nieustająca funkcjonowała do upadku państwa.
Źródło: niezalezna.pl
