Najazd ze wschodu

31 maja 1223 roku nad rzeką Kałką stanęły naprzeciwko siebie dwie armie: 40-tysięczna ruska, wspierana przez Połowców, a  dowodzona przez książąt Kijowa, Halicza, Czernihowa i Smoleńska oraz 30-tysięczna mongolska pod rozkazami wodzów Dżebe i Subedeja. Wojska ruskie poniosły druzgocąca klęskę, co przyczyniło się późniejszego kontrolowania tych ziem przez Mongołów. 

To Połowcy nakłonili ruskich kniaziów do wystąpienia przeciw wojownikom Czyngis-chana. Zjednoczona Ruś wyruszyła na wspólną wyprawę, ale brakowało jej zdecydowanego przywódcy. Napotkawszy na Mongołów niedaleko Morza Azowskiego, nad rzeką Kałką, książęta ruscy ruszyli pojedynczo do walki. Widząc to przeciwnik zaatakował, kiedy tylko hufce przeprawiły się przez rzekę. Mścisław II Udały i Daniel uciekli za Dniepr. W dodatku zniszczyli wszystkie, niepotrzebne im łodzie, przez co skazali na zagładę swych sojuszników. Mścisław czernihowski wycofywał się w stepy, gdzie Mongołowie wybili wszystkich jego żołnierzy. Mścisław kijowski został okrążony i poddał się za obietnicę nietykalności. Armia ruska poniosła straszliwą klęskę. Zginęło dziesięciu spośród osiemnastu książąt oraz ok. 25 tys. wojowników. Podobno po bitwie Mongołowie powiązali jeńców ze sobą, położyli na nich drewniane podłogi i usiadłszy na nich – ucztowali. Żołnierze ruscy umierali dusząc się powoli.

Oddziały mongolskie przez lata skutecznie spustoszyły kraj, pozostawiając za sobą nie tylko zgliszcza, ale i wschodnie okrucieństwo w sercach jego mieszkańców.

 

Źródło: kresy24.pl