Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Polska polityka zna wiele transferów, na ogół jednak politycy decydujący się na zmianę barw nie dokonywali ekstremalnych łamańców. Częściej przechodzili do partii, która dawała im lepszą możliwość realizacji programu w chwili migracji lub w jakiejś dalszej przyszłości. Nawet w przejściach z PiS do PO widać było na ogół jakieś resztki logiki, choć zabarwionej mocno konformizmem.
W czasach rządów PiS ówczesna opozycja bardzo lubiła narzekać na „deformę” edukacji. I, jak to się dzieje w większości przypadków, po zmianie władzy również i w tej dziedzinie życia społecznego ochoczo zabrała się do zrobienia tego, o co oskarżała nie tak dawno oponentów.
Nie wiem, czy pospolite ruszenie w sprawie CPK wpłynie na rządzących (Państwo wiedzą już na pewno trochę więcej), nie wiem też, czy akcja ta odniesie skutek, trzeba jednak przyznać, że to, co dzieje się w polskich mediach społecznościowych, robi wielkie wrażenie.
Tematów codziennie podrzuca się nam bardzo dużo, jesteśmy wręcz zasypywani kolejnymi informacjami, składającymi się na jeden wielki obraz demontażu państwa i jego polityki.
Słowa Goebbelsa: „Kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą”, znają wszyscy spece od propagandy. W Polsce stosuje się je również pod zmienioną, odwróconą formułą – prawda powtórzona tysiąc razy dla wielu prawdą być przestaje.
Sceny, które zobaczyliśmy wczoraj przed sejmem zapiszą się w historii polskiej demokracji, jeżeli oczywiście historia czas po 13 grudnia 2023 roku będzie jeszcze „demokracją” nazywać.
Fabryka Intela mogłaby być dla polskiej gospodarki wzmocnieniem nie mniejszym, niż CPK – tak przekonuje wielu ekspertów. Czy tak będzie faktycznie? Wygląda na to, że już się nie dowiemy. Dziennikarze piszą, że rząd Donalda Tuska zamierza renegocjować umowy. Inni, że jest gorzej, bo po prostu je zrywa.
Polska polityka, poza naprawdę nielicznymi wyjątkami, nie zna pojęcia kompromitacji. Nawet jeśli ktoś na chwile zostaje schowany, dość szybko wraca, zbrojny w poparcie mediów i wyrok uniewinniający lub umorzenie śledztwa. Jeśli na chwile zostaje oficjalnie wycofany przez swoją partię, nagle okazuje się być politykiem, a później choćby i senatorem „niezależnym”.
Dwanaście lat temu w Gruzji doszło do zmiany sceny politycznej. Reformy, które miały wzmocnić pozycję prezydenta Micheila Saakaszwilego w momencie zmiany nastrojów społecznych, okazały się początkiem końca jego prezydentury, a gruzińskie marzenie zostało pogrzebane przez prorosyjską partię o takiej samej nazwie. Przypominam o tym, ponieważ kolejny tekst Klausa Bachmanna poświęcony Polsce narzuca to skojarzenie. Niemiecki publicysta zdaje się wierzyć w to, że PiS wykreował w Polsce jakieś wzmacniające ponad demokratyczną normę władzę ustawodawczą i wykonawczą rozwiązania prawne, których teraz – w imię tejże demokracji – musi paść ofiarą. Bachmann zaczyna się jawić jako mentor obecnych rządów, które słuchają i wprowadzają w życie niemiecką receptę, nie przejmując się zarazem, że poprzedzająca ją diagnoza jest oderwana od rzeczywistości.
Zgodnie z przewidywaniami pułkownik Bartłomiej Sienkiewicz nie uznał decyzji referendarza sądowego ws. wpisu likwidatorów w mediach publicznych do KRS. Sądy jednoznacznie uznały likwidację zarówno Polskiego Radia, PAP, jak i Telewizji Polskiej za nielegalną.
Działania nowej władzy w skrócie podzielić możemy na ofensywne i destrukcyjne. Do pierwszych zaliczyć możemy wszelkie działania wymierzone w opozycję i osoby utożsamiane z nią przez aparat rządzący – więźniów politycznych, niezależnych dziennikarzy, władze i pracowników mediów publicznych, powołanych w ostatnich latach sędziów, wiernych przepisom konstytucji prokuratorów. Za działania niszczące uznać należy likwidację Telewizji Polskiej i Polskiego Radia, decyzje kadrowe i zapowiedzi związane z budową Centralnego Portu Komunikacyjnego i elektrowni atomowych, reformy w edukacji i liczne inne kroki w dziedzinie kultury czy tradycji. Wiele z nich spotyka się z szeroką krytyką, co może przynieść zaskakujące konsekwencje.
Czasy nieciekawe sprzyjają myśleniu o dziwnych rzeczach. I tak zacząłem się zastanawiać, jak wyglądałby stan wojenny, gdybyśmy mieli do dyspozycji współczesne media społecznościowe.
Na użytek krajowy stanowisko to zostało już lekko złagodzone, ale jestem przekonany, że deklaracje czynione w kraju nie mają w tej sprawie żadnego znaczenia.
Przejmowanie i niszczenie mediów przez nowy rząd i jego polityczne zaplecze nie ogranicza się do Telewizji Polskiej, choć los kanału TVP Info jest najbardziej drastycznym przykładem tego zjawiska.
Wrócił Tusk, wróciło dziennikarstwo na najwyższym poziomie. Wróciło zresztą nie teraz nawet, ale już wtedy, gdy dawny lider Platformy ogłosił, że ponownie przejmuje stery swojej partii. Nim serca dziennikarek, a nawet dziennikarzy skradł Szymon Hołownia, zachwycali się oni i one Donaldem Tuskiem, mającym "Ciało 35-latka" (Tomasz Lis) i wyglądającym "jak milion dolarów" (Eliza Michalik). W pakiecie była też wieczna promocja córki premiera, lansowanej na ikonę stylu i wdzięku. Kasia Tusk wychodzi po chleb i nawet wtedy wygląda jak paryżanka (portal Plotek). Podziwiaj, dziewczyno, wzdychaj, chłopaku. I głosuj na tatę, który ma tak wspaniałe osiągnięcie. Tylko Michała Tuska nie udało się tak wylansować, w naszej politycznej popkulturze zapisał ten młody człowiek trochę inaczej.
W ostatnich godzinach starego roku na portalu X ukazało się trochę niezauważone, a według mnie przełomowe oświadczenie Michała Szczerby, posła PO, opublikowane wspólnie z liberalno-lewicowym stowarzyszeniem Akcja Demokracja.
Niestety rację mieli ci, którzy od pierwszych minut Mariusza Kamińskiego i Macieja Wąsika mówili, że to nie koniec, a początek. Okazało się jednak, że nie chodzi nawet o to, że Platforma i jej zaplecze nie porzucili bynajmniej myśli o zemście. Jej kontynuację zapowiedzieli już chyba wszyscy ważni politycy tej partii, z Donaldem Tuskiem włącznie - pisze dla Niezalezna.pl Krzysztof Karnkowski.
