O kształcie i charakterze osobowości człowieka, narodu oraz kultury i cywilizacji współdecyduje to, jaką pozycję zajmują w nich i jaką rolę odgrywają poszczególne duchowe władze człowieka. Zachodnioeuropejska kultura koncentrowała przez wieki uwagę zasadniczo na rozumie i woli, natomiast nie doceniała serca. Odkrycie rangi serca – a zatem wyższych uczuć – jest dziełem Pascala („Serce ma swoje racje, których rozum nie zna”), romantyzmu („Miej serce i patrzaj w serce!”), a przede wszystkim Maksa Schelera.
Oryginalność naszego narodu polega również na tym – o czym świadczą silna tradycja romantyczna, emanujący emocjonalnym ciepłem katolicyzm oraz niedawny wielki społeczny gest przyjęcia milionów uchodźców z Ukrainy – że ceniąc sobie rozum i wolność, przywiązujemy zarazem duże znaczenie do serca.
