Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Co nam ujawniła kończąca się kampania wyborcza? Zasmucający stan moralny i intelektualny dużej części elit liberalnych i lewicowych. Również rażącą siłę związanych z nimi mediów, którym udało się umocnić sporą część wyborców w przekonaniu, że są „Fajnopolakami”, co ma upoważniać do gardzenia większością członków naszej wspólnoty.
Czytanie wyznań osób, które prowadziły zdemoralizowany styl życia i nawróciły się na chrześcijaństwo, oraz tych, które wyszły z jakichś opresji – wyzdrowiały, uniknęły jakiegoś zagrożenia itp., czasem wywołuje u mnie reakcję negatywną. Jest ona spowodowana zawartymi w niektórych wyznaniach pychą i fałszem.
Niedawno rozpoczął się nowy rok szkolny. Powraca pytanie o mądre wychowywanie dzieci i młodzieży. Czasy, gdy jednym z pryncypiów takiego wychowywania było stawianie im dużych wymagań, zastępuje epoka dogadzania im. Przede wszystkim przez rodziców. Jest to jeden ze skutków nasilającej się hedonizacji życia, pogańskiego bożka, wielbionego coraz częściej również przez konserwatystów i katolików.
Chrześcijaństwo jest religią atrakcyjną, głoszącą, że Bóg jest miłością, a naszym ostatecznym przeznaczeniem – zmartwychwstałe życie. Zarazem jest religią wymagającą. W czasie mszy św. w ostatnią niedzielę słyszeliśmy słowa Jezusa skierowane do swoich uczniów: „Jeśli ktoś chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je”.
Człowieczeństwo przejawia się m.in. w aktach wolności, odpowiedzialnych, rozumnych decyzjach, głosie sumienia, poczuciu winy i zdolności przebaczania. Nie zarzucamy psu, który siusia w pobliżu przystanku autobusowego, że jest bezwstydny. Natomiast oburza nas lub zasmuca fakt, że dopuszcza się takiego zachowania bezdomny alkoholik. Właściwie to dlaczego?
Rozum – źródło myślenia i mądrości – jest, obok serca, wolności, godności i sumienia, głównym elementem konstytuującym nasze człowieczeństwo.
Nie posiadając konkurencyjnego wobec Zjednoczonej Prawicy programu wyborczego, Donald Tusk, „opozycja demokratyczna” i media mające wspólny z nimi interes uznali, że jedynym sposobem prowadzącym do ich wyborczego zwycięstwa jest narzucanie kłamliwej tzw. narracji, gra na fortepianie emocji pychy, nienawiści i pogardy oraz obrzydzania mieszkańcom naszej ojczyzny wszystkiego, co się kojarzy z rządzącą formacją.
Sierpień jest miesiącem pielgrzymek na Jasną Górę. Ta piękna polska tradycja uświadamia nam, że istotą naszej kondycji jest bycie w drodze. Każdy z nas ma do przebycia na tym świecie jedyną, niepowtarzalną drogę. Istnieją na niej takie elementy, które zastajemy, oraz takie, które zależą od nas samych.
O wyborze ateizmu lub odchodzeniu od wiary chrześcijańskiej decyduje wiele motywów: potrzeba osobistej niezależności, bunt przeciwko instytucji Kościoła, traumatyczne doświadczenia, bolesne zmagania się ze sobą, ale również – co zdarza się coraz częściej, zwłaszcza wśród młodzieży – moda i wygodny, hedonistyczny styl życia.
Poglądy konserwatywno-socjalne w Polsce ma ok. 60 proc. obywateli, a rządzącą formację popiera ok. 35–40 proc. Spośród wspomnianego elektoratu socjalnego część sympatyzuje z różnych powodów z PO: poprawiając sobie w ten sposób poczucie własnej wartości, znając sytuację naszego kraju jedynie z mediów liberalno-lewicowych, zwłaszcza z „Gazety Wyborczej” i TVN.
Czytana niedawno w kościołach przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach zawiera przynajmniej dwie doniosłe myśli: odnoszącą się do genezy zła oraz dotyczącą mądrego sposobu radzenia sobie z nim. „Sam Jezus – zauważa wybitny myśliciel francuski Paul Ricoeur – w jakimś momencie, jak mi się wydaje, całkowicie zgadza się ze zdaniem, że zło jest możliwe!
Dlaczego część młodych kobiet, w tym Polek, nie chce zakładać rodzin ani rodzić dzieci? Czy tylko z powodu trudnych warunków materialnych – zarobkowych, mieszkaniowych itp.? Główna przyczyna jest głębsza – mentalna.
Jak to jest możliwe, że kilkadziesiąt procent mieszkańców naszej ojczyzny uznaje za swój taki obraz polskiej rzeczywistości, który ignoruje oczywiste fakty i elementarną logikę, połyka ewidentne kłamstwa i boi się zagrożeń, których wcale nie ma? Jednym z kluczy do zrozumienia tej sytuacji jest antropologiczno-psychologiczna prawda, na którą dawno temu zwrócił uwagę Erich Fromm.
Adekwatnym traktowaniem narodu, który wydał Kopernika, Chopina i św. Jana Pawła II, uchronił w 1920 r. Europę od komunizmu, w czasie wojny ratował Żydów, a kilkadziesiąt lat później stworzył dziesięciomilionowy antykomunistyczny ruch narodowo-społeczny Solidarność i okazał się po agresji Rosji na Ukrainę miłosiernym Samarytaninem, przyjmując miliony uchodźców, powinien być szacunek, a nawet podziw.
Godność człowieka jest jedną z głównych wartości cywilizacji zachodniej. Biorąc pod uwagę deklaracje, wartość ta ma się wyjątkowo dobrze. Czy jednak potwierdza to praktyka?
Oglądając spotkania Donalda Tuska z jego sympatykami, odnosi się wrażenie, że są to seanse jakiejś sekty. I nie trzeba być psychiatrą, aby w mentalności i zachowaniu uczestników tych spotkań zauważyć objawy występujące w zaburzeniach psychicznych.
O tym, co się stanie w naszej ojczyźnie z katolicyzmem w najbliższych dziesięcioleciach, zadecyduje przede wszystkim to, ilu jej mieszkańców zachowa wiarę i jaka będzie jej jakość. Prof. Stanisław Grygiel apeluje: „Dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek Kościół winien skupić się na modlitwie o zachowanie wiary w ludziach, bo sukcesy na innych polach działalności nic mu nie pomogą”.
Czy dla chrześcijaństwa liczy się tylko wiara? A może jego istota jest tożsama z określoną, wzniosłą etyką? Pytania te sugerują dwie fałszywe odpowiedzi, dwie pokusy, przed jakimi stoją wyznawcy Jezusa Chrystusa, dwie błędne drogi egzystencji chrześcijańskiej.
Serce jest źródłem i symbolem najpiękniejszych postaw i uczuć – dobroci, miłości, przebaczenia itp. Jeśli człowiek jest dobry, uczciwy i sprawiedliwy, nie ma potrzeby demonstrowania tego. A jeżeli już to robi, podejrzewamy, że brakuje mu tych cnót. Jaki jest wobec tego sens naklejania sobie przez członków i sympatyków Platformy Obywatelskiej na białe koszule papierowych czy plastikowych serc? - pisze Jan Galarowicz w Gazecie Polskiej Codziennie.
