Antoni Opaliński

Jeżeli ktoś sądził, że rosyjska napaść na Ukrainę otrzeźwi najbardziej rusofilską część niemieckich elit, musi się czuć rozczarowany. Po dwutygodniowej przerwie na bicie się w pierś, demonstracyjne odsyłanie orderów, rzucanie intratnych posad i zarzekanie się, że z Rosją już nigdy więcej żadnych interesów nie będzie, do głosu wrócili ci, którzy już po aneksji Krymu apelowali o „większą wrażliwość na interesy Moskwy”. Przekaz tych środowisk staje się coraz bardziej medialny, a w wersji rozwodnionej dociera do coraz szerszych kręgów społeczeństwa niemieckiego, przygotowując je na scenariusz powojenny, w którym Rosja będzie musiała na nowo zostać wciągnięta w porządek cywilizowanego świata.

Miniony tydzień w Unii Europejskiej upłynął pod znakiem zagrożenia ze strony Rosji, co nie znaczy, że unijna machina spowolniła. Wręcz przeciwnie. W dniach 20–22 stycznia w Strasburgu odbyły się obrady trzeciej sesji plenarnej w ramach konferencji ws. przyszłości Europy, a 27 stycznia dotychczasowym wynikom prac komisji godzinną debatę poświęcili posłowie Bundestagu. Jaki potencjał ma format przyjęty przez pomysłodawców konferencji przedstawianej jako historyczny moment w dziejach UE? Czy przyjęcie głównych zaleceń może stanowić pierwszy krok ku realizacji hasła „Więcej Europy”?

Musimy pamiętać, że Merkel już teraz jest brana pod uwagę jako kandydatka na wysokie stanowisko w strukturach Unii Europejskiej lub ONZ, nie wyklucza się też jej kandydatury na fotel prezydenta Niemiec. Na tym stanowisku, przynajmniej werbalnie, można symbolizować pewnego rodzaju równowagę. Z prof. DAVIDEM ENGELSEM, historykiem, publicystą, analitykiem Instytutu Zachodniego w Poznaniu, rozmawiają Olga Doleśniak-Harczuk i Antoni Opaliński (PR24).

W ubiegły piątek szef niemieckiego MSZ Heiko Maas poinformował o zawarciu umowy pojednawczej między rządami Namibii i Republiki Federalnej Niemiec. Oba państwa od 2015 r. prowadzą negocjacje w związku ze zgłoszonymi już w 2006 r. żądaniami reparacyjnymi Namibii. Podstawą roszczeń jest masakra ludności, jakiej w latach 1904–1908 dopuściły się na terenie ówczesnej kolonii Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia, a dzisiejszej Namibii, wojska Cesarstwa Niemieckiego.