Komu zawdzięczamy wolną niedzielę?

7 marca 321 r. n.e. cesarz Rzymu Konstantyn I Wielki ogłosił niedzielę dniem wolnym od pracy.

Konstantyn był wybitnym władcą, za jego panowania przeprowadzono wiele reform: administracyjną, sądowniczą i podatkową. Cesarz rozdzielił władzę cywilną od wojskowej, podzielił wojsko na polowe i przygraniczne, zmienił system monetarny, a wreszcie wydał tzw. edykt mediolański proklamujący swobodę wyznawania religii chrześcijańskiej.

Ogłosił zatem, że:

„Wszyscy sędziowie i ludność miejska oraz wszelkiego rodzaju rzemieślnicy mają wstrzymać się od pracy w czcigodnym dniu słońca. Jednakże ludność wiejska może swobodnie i bez przeszkód zajmować się uprawą roli, ponieważ często się tak zdarza, że w innym dniu nie da się tak dogodnie zasiać zboża czy obrobić winnicy; nie może więc przepaść dogodna okazja dana przez niebieską Opatrzność”.

Choć Konstantyn ochrzcił się dopiero na łożu śmierci, to historycy uważają, że prawo do wolnej niedzieli miało pomóc chrześcijanom swobodnie uczestniczyć w modlitwach i nabożeństwach.

Tak komentował ten fakt w swych pismach biskup Euzebiusz z Cezarei:

„Konstantyn zarządził, by dzień, który jest czcigodny i pierwszy, dzień Pana i zbawienia, był uważany za dzień modlitwy. Pragnąc nauczyć żołnierzy czci, w ten dzień zbawienia, który słusznie nazywa się dniem światła i słońca, zwolnił tych, którzy przystąpili do wiary w Boga, aby mogli bez przeszkód wiernie iść do kościoła i modlić się”.

 

Źródło: niezalezna.pl