Słowacki reset

Dociera do nas trochę kultury z Białorusi, z Litwy chyba już słabiej, a Słowacja to taka ciekawostka – kiedyś popularna była u nas jedna słowacka kapela punkowa (Zona A), mamy niszową modę na jednego słowackiego współczesnego autora horrorów (Josefa Karikę), no i to chyba byłoby na tyle. Słowakofilów nie stwierdzono. Ostatnio ten kraj jednak pojawia się w naszych serwisach informacyjnych z racji wyborów, wygranych przez partię Smer, kierowaną przez Roberta Fico. Polityk ten przez lata malowany był u nas jako najgorszy populista, a przy tym cwaniak. Coś w tym prawdziwego być musi, co pokazuje to, że w kraju zdarza mu się retoryka mało euroentuzjastyczna i zbliżona do nacjonalizmu, a równocześnie w Unii nikt go nie ściga, ba, Smer należy wciąż do frakcji socjaldemokratycznej i dotąd płynął zawsze w unijnym głównym nurcie. Kilka lat temu jego partia straciła władzę po morderstwie ścigającego korupcję Jána Kuciaka – dziennikarza – i jego narzeczonej. Niestety, nowe rozdanie to czas polityków może i chcących dobrze, lecz egzotycznych. Wybory wygrała partia licząca początkowo czterech członków, a jej koalicjantem byli między innymi konserwatywni biznesmeni, których lider ma trzynaścioro dzieci, tyle że z jedenastoma paniami. Liberalna prezydent Zuzana Čaputová wydaje się w tym wszystkim najnormalniejsza. Po eksperymencie z próbą lepszej polityki wracają skompromitowani starzy wyjadacze, którzy chcą wycofać się ze wsparcia militarnego dla Ukrainy i negocjować z Rosją, ale i z Niemcami się dogadają.

Ot, słowacki reset. Nawet lubiana raczej Čaputová ma dość i nie planuje walczyć o reelekcję. U nas niemożliwe, ale czy na pewno? 
 

 

Źródło: Gazeta Polska