Mamy dla Was idealne remedium na nudę kwarantanny! OBEJRZYJ z nami kolejne spektakle
W poprzedniej odsłonie naszego TOP zestawienia sztuk teatralnych mogliśmy przenieść się w czasie i bez skrępowania zanurzyć w klasyce teatru. Kiedy jednak niezapomniane kreacje wybitnych dzieł zostały już przypomniane, przyszła pora na nieco bardziej współczesne spektakle. Przygotowaliśmy dla Was zatem kolejną dawkę lekarstwa na nudę. ZAPRASZAMY!
Poniżej przedstawiamy listę spektakli, które warto zobaczyć - i tych do śmiechu, i tych do refleksji. Po kliknięciu w odnośnik zostaniecie przekierowani na NAGRANIE danej sztuki. Dzisiaj: spektakle współczesne!
Victoria
ZOBACZ: Sztuka Joanny Murray-Smith w reżyserii Ewy Pytki.
Dramat psychologiczny australijskiej autorki, który od chwili premiery w 1995 roku został wystawiony z sukcesem w blisko czterdziestu krajach, w tym na nowojorskim Broadwayu i angielskim West Endzie.
George i Victoria są szczęśliwym małżeństwem z trzydziestoletnim stażem, rozumieją się bez słów. On jest pisarzem, a ona poetką, która swoją karierę poświęciła rodzinie, redagując książki męża i wychowując ich córkę Sophie. Pewnego dnia do domu Victorii i George’a przychodzi młoda, bezkompromisowa dziennikarka Claudia, która umówiła się na wywiad z pisarzem. Jej wizyta na zawsze zmieni życie bohaterów, zmusi ich też do ponownego przemyślenia dotychczasowych wyborów.
Autor: Joanna Murray-Smith
Reżyser: Ewa Pytka
Przekład: Anna Wołek
Zdjęcia: Waldemar Szmidt
Scenografia: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Kostiumy: Zofia de Ines
Montaż: Beata Barciś
Obsada: Maria Pakulnis (Victoria), Jan Frycz (George), Olga Bołądź (Claudia), Michalina Łabacz (Sophie).
Paradiso
ZOBACZ: Barwna podróż muzyczna do lat trzydziestych przedwojennej Polski. Spektakl Andrzeja Strzeleckiego.
Stołeczna elita gości w lokalu kawiarniano-dancingowym wzorowanym na słynnej warszawskiej Adrii, a nad aurą beztroskiej rozrywki unosi się przeczucie katastrofy, ku której zmierza radykalizujący się świat. W tytułowym Paradiso pojawiają się literaci, przemysłowcy, ziemiaństwo, politycy, urzędnicy, aktorzy, a wśród nich przyjaciel właściciela – Felicjana Drawicza, Władysław Wierzejski, wypuszczony właśnie z Berezy Kartuskiej. Wierzejski podpisał dokument lojalności, aby wyjść na wolność i zemścić się na wiceministrze spraw wewnętrznych Konstantym Barwińskim, sprawcy wysłania literata do obozu.
Równolegle do wątku kryminalnego prowadzone są wątki obyczajowe, których zadaniem jest jak najlepsze oddanie ducha czasu i odzwierciedlenie bardzo skomplikowanej siatki powiązań biznesowych, politycznych oraz uczuciowych pojawiających się w lokalu gości. Wieczór, w którym poznajemy poszczególnych bohaterów, z pozoru nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale w efekcie obfituje w zdarzenia brzemienne dla ich wzajemnych relacji. Muzyczne tło ostatniej piosenki „Jutra może nie być już” podsumowuje stan, w jakim ich zostawiamy.
Opowieść o lokalu i jego kilkunastu gościach, mimo iż fikcyjna, odwołuje się do faktów i zdarzeń z tamtych czasów. W autorskim przedstawieniu Andrzeja Strzeleckiego ogromną rolę odgrywa muzyka – szczególnie piosenki, które organizują jego rytm i współdecydują o formie realizacji. Akcja toczy się symultanicznie, a kolejne sceny tworzą swoisty kolaż, opisujący klimat ostatnich lat międzywojnia, nie bez powodu kojarzonych przez twórców z balem na Titanicu.
Scenariusz i reżyseria: Andrzej Strzelecki
Zdjęcia: Piotr Bernat
Scenografia: Marek Chowaniec, Tatiana Kwiatkowska
Muzyka: Marek Stefankiewicz
Montaż: Beata Barciś
Obsada: Piotr Fronczewski (Witold Banicki), Witold Dębicki (Felicjan Drawicz), Piotr Machalica (Władysław Wierzejski), Jan Englert (Kazimierz Orsza), Wojciech Pszoniak (Maurycy Grunberg), Katarzyna Dąbrowska (Solistka), Ewa Wiśniewska (Nelly Sarzyńska), Sławomir Orzechowski (Konstanty Barwiński), Dominika Kluźniak (Maria Barwińska),Tomasz Sapryk (Stefan Kossowski), Krzysztof Tyniec (Adam Maślakiewicz) i inni.
Imperium
Napisany specjalnie dla Teatru Telewizji dramat traktuje o spotkaniu legendarnego budowniczego Gdyni, premiera Eugeniusza Kwiatkowskiego z wybitnym pisarzem Melchiorem Wańkowiczem, królem polskiego reportażu. Obu głównym bohaterom partneruje córka Wańkowicza Krystyna oraz bracia Paweł i Władysław Kosieradzcy, twórcy Centralnego Okręgu Przemysłowego. Spotkanie w gabinecie premiera stanowi pretekst do wielu dyskusji oraz snucia wizji na temat rozwoju i przyszłości Polski, a towarzyskie pogawędki na tematy społeczno-obyczajowe (nie wyłączając plotek), pokazują jakimi sprawami żyło społeczeństwo II RP.
Eugeniusz Kwiatkowski jawi się jako wybitny polityk i wizjoner przyszłej Polski, Wańkowicz wtóruje mu swą błyskotliwością i inteligencją. Co stanie się z bohaterami za kilka lat? Czy ich wizje u progu II wojny światowej mają szansę na powodzenie? Dramat Tomczyka to niezwykła opowieść o wielkich i straconych nadziejach, a informacje zawarte w tekście świadczą o jego niewątpliwej wiedzy i ogromnej pasji historycznej.
Autor: Wojciech Tomczyk
Reżyseria: Robert Talarczyk
Zdjęcia: Leszek Ptaszyński
Scenografia: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Kostiumy: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Opracowanie muzyczne: Joanna Fidos
Obsada: Ireneusz Czop (Melchior Wańkowicz), Mariusz Ostrowski (Eugeniusz Kwiatkowski), Helena Englert (Kryśka), Agnieszka Radzikowska (Sekretarka), Filip Kosior (Porucznik), Dariusz Chojnacki (Władysław), Bartłomiej Błaszczyński (Paweł).
Zaręczyny
„Zaręczyny” Wojciecha Tomczyka to błyskotliwy i jednocześnie bardzo wnikliwy grupowy portret współczesnych Polaków. Akcja spektaklu, zawierającego wątki komediowe, rozgrywa się wokół ważkiej rodzinnej uroczystości. Dwoje młodych bohaterów – Maria i Kajetan – organizuje oficjalne zaręczyny z udziałem przyszłych teściów.
Obie rodziny nie miały szansy dotąd się spotkać, zaręczyny są więc doskonałą okazją do wzajemnej prezentacji, a także omówienia planów weselnych i małżeńskich. Ważne jest nie tylko to, by wszyscy zgromadzeni dali poznać się od jak najlepszej strony, ale by spotkanie miało odpowiednio uroczysty charakter – zapada przecież najważniejsza decyzja w życiu młodych ludzi, która zaważy nie tylko na ich przyszłym losie, ale i wszystkich innych związanych z nimi osób. Uczestnicy zdarzenia przygotowują się skrupulatnie, by wypaść jak najkorzystniej. Problemem nie wydaje się jednak troska o przestrzeganie tradycyjnych obyczajów ceremonii, lecz różnice światopoglądowe obu rodzin, o istnieniu których, zarówno młodzi, jak i przyszli teściowie, są mocno przekonani.
Autor wyraźnie zaznacza linię podziału między dwiema Polskami lecz w sztuce nie ma postaci, które można oceniać w kategoriach zero - jedynkowych. Brak charakterystyki jednoznacznej, kto jest prawomyślny, a kto nie, daje okazję do stworzenia wielowymiarowych psychologicznie kreacji aktorskich. Każdy może w postaciach bohaterów odkryć własne doświadczenie, własne przekonania czy motywy działania. Czy nieustający spór, który dzieli wiele rodzin, można zażegnać, i czy w imię wspólnego dobra, nie jesteśmy w stanie się świetnie dogadać?
Autor: Wojciech Tomczyk
Reżyser: Wojciech Nowak
Scenografia: Jacek Mocny
Kostiumy: Aleksandra Staszko
Montaż: Sławomir Filip
Muzyka: Tadeusz Woźniak
Obsada: Danuta Stenka (Hanna), Katarzyna Gniewkowska (Olga), Jan Frycz (Olo), Zbigniew Zamachowski (Henryk), Marta Ścisłowicz (Maria), Stefan Pawłowski (Kajetan), Sonia Bohosiewicz (Alicja).
Lato
ZOBACZ: Komedia Tadeusza Rittnera w reżyserii Jana Englerta.
„Lato” to trzyaktowa komedia napisana na początku XX wieku. Główny temat utworu, który pozornie jest melodramatem, stanowią starcia marzeń z rzeczywistością, iluzji z prawdą. Jego bohaterowie więcej skrywają niż mówią, wciąż tęsknią za czymś lepszym, ważniejszym i wciąż poszukują wielkiej miłości.
Akcja toczy się podczas upalnego lata w nadmorskim sanatorium, prowadzonym przez dojrzałego Doktora i jego dużo młodszą, uwodzicielską żonę. Pozornie panuje spokój i nic złego się nie wydarza. Obserwujemy wczasowo-leniwe życie pensjonariuszy. Jest wśród nich młodzieniec, który podkochuje się w doktorowej. Chłopak dowiaduje się o swej nieuleczalnej chorobie i szybkiej śmierci. Fakt ten dodaje mu odwagi do wyznania miłości uwielbianej kobiecie. Wyzwala w nim uśpioną siłę i powoduje, że z dnia na dzień staje się innym człowiekiem.
Autor: Tadeusz Rittner
Reżyseria: Jan Englert
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Dorota Roqeplo
Muzyka: Piotr Moss
Montaż: Milenia Fiedler
Obsada: Jan Englert (Doktor), Dominika Kluźniak (Maja), Beata Ścibakówna (Lili), Marcin Franc (Torup), Ewa Wiśniewska (Pani Pouchard), Agnieszka Suchora (Pani Gianetti), Michalina Łabacz (Ernestyna), Anna Gryszkówna (Karolina), Grzegorz Małecki (Golders), Grzegorz Kwiecień (Sekundariusz).
Next-ex
Sztuka Juliusza Machulskiego to współczesna opowieść oparta na obyczajowym motywie przedstawienia rodzicom nowego narzeczonego córki jedynaczki. Ta niełatwa konfrontacja w zabawny sposób ujawnia prawdziwe oblicze biorących w niej udział bohaterów.
Ojciec rodziny poszukuje idealnego partnera dla swojej „królewny”. Żaden z przyprowadzanych przez nią chłopców nie jest w jego oczach odpowiednim kandydatem do jej ręki i dlatego każdy, prędzej czy później, staje się tytułowym „next-ex”. To podsuwa córce pewien pomysł... Przeprowadzona przez nią mistyfikacja ujawnia, jak zgubne mogą okazać się nadmierne ambicje. Decydująca musi być miłość, a nie zdanie innych.
Komedia skonstruowana jest w sposób klasyczny dla tego gatunku. Wątek fabularny rozwija się w sposób zaskakujący dla widza, przedstawione perypetie są źródłem komizmu sytuacyjnego. Znany schemat komediowy, polegający na nieporozumieniu (jeden z bohaterów brany jest przez pozostałych za kogoś innego). Przewrotna intryga wyjaśnia się dopiero w błyskotliwej scenie finałowej, co angażuje dodatkowo uwagę widza.
Autor: Juliusz Machulski
Reżyseria: Juliusz Machulski
Zdjęcia: Witold Adamek
Scenografia: Wojciech Żogała
Obsada: Jan Englert (Eustachy), Małgorzata Zajączkowska (Zyta), Krzysztof Stelmaszyk (Karol), Anna Seniuk (Kika), Jakub Firewicz (Marcel), Julia Rosnowska (Marysia).
Klub kawalerów
ZOBACZ: Komedia Michała Bałuckiego w reżyserii Krystyny Jandy. Spektakl z roku 2001.
Rodzime gwiazdy sceny i ekranu znalazły w tekście Bałuckiego dość materiału, by stworzyć galerię zróżnicowanych, wyrazistych postaci, z których każda jest na swój sposób nieodparcie zabawna. Łączy je jedno – przynależność do tytułowego klubu kawalerów. Akcja sztuki zaczyna się, gdy zamierza doń przystąpić młodzian Topolnicki, świeżo po zawodzie miłosnym. Do restauracji, gdzie odbywają się spotkania klubu, wprowadza go Wygodnicki, autor głośnej broszury potępiającej instytucję małżeństwa. Wkrótce schodzą się pozostali członkowie: Nieśmiałowski – kawaler z konieczności, albowiem w towarzystwie dam swego serca zawsze płonił się ponad miarę i nie mógł wyjąkać ani słowa; Motyliński – kawaler z wyboru, zwolennik niezobowiązującego korzystania z wdzięków pań oraz Piorunowicz – żywa przestroga dla reszty, mąż uciekinier po traumatycznych przejściach (żona spała przy zapalonym świetle, chodziła zbyt drobnym krokiem, miała odmienne zdanie w kwestii przyprawiania posiłków i z notoryczną złośliwością gubiła zapałki). Całemu towarzystwu przewodzi dostojna kwintesencja starokawalerstwa – prezes Sobieniewski.
Jednak już wkrótce niezłomne zasady zatwardziałych wrogów małżeństwa zostają wystawione na niespodziewaną i ciężką próbę. A wszystko za sprawą niejakiej pani Ochotnickiej, czarującej wdówki, którą Motyliński zaprosił na spotkanie klubu. Rzecz w tym, że po pierwsze – klubowy Casanova ma wobec niej plany erotyczne, a po drugie pani Ochotnicka również deklaruje się jako zdecydowana przeciwniczka ślubów.
Autor: Michał Bałucki
Reżyseria: Krystyna Janda
Scenografia: Maciej Maria Putowski
Kostiumy: Dorota Roqueplo
Choreografia: Tomasz Tworkowski
Zdjęcia: Dariusz Kuc
Obsada: Jerzy Stuhr (Wygodnicki), Marcin Dorociński (Topolnicki), Cezary Pazura (Piorunowicz), Zbigniew Zamachowski (Nieśmiałowski), Sławomir Orzechowski (Motyliński), Edyta Jungowska (Ochotnicka), Iwona Bielska (Mirska – wdowa), Magdalena Walach (Mirska – córka), Janusz Gajos (Sobieniewski), Krystyna Janda (Dziudziulińska), Jerzy Woźniak (Kelner), Maciej Wojdyła (Kelner), Gustaw Lutkiewicz (Ignacy), Maria Seweryn (Mina), Daniel Wyczesany (Franek).
Dobrze
ZOBACZ: Spektakl „Dobrze” Tomasza Mana w reżyserii autora, 2007 r.
Tomasz Man debiutuje w Teatrze Telewizji w podwójnej roli – jako autor i reżyser. Bohaterem jego sztuki jest emerytowany kolejarz, któremu udaje się spełnić marzenie swojego życia. Postanawia wyjechać do Ameryki. Przekonuje swoich najbliższych, zdobywa pieniądze i rusza w daleki świat. Szczęśliwie wraca, ale ku zaskoczeniu wszystkich – nie sam...
Spektakl ma pogodny nastrój, humor i chwile nostalgii. Główna rolę – pełną ciepła i serdeczności – gra Marian Opania, jego energiczną córkę – Beata Buczek-Żarnecka, wnuczka o szalonych pomysłach – Marcin Hycnar, a sąsiada „od serca” – Wiktor Zborowski.
„Dobrze” Tomasza Mana to – zgodnie z tytułem – spektakl o pozytywnym myśleniu.
Autor: Tomasz Man
Reżyseria: Tomasz Man
Zdjęcia: Wojciech Todorow
Scenografia: Katarzyna Sobańska
Muzyka: Paweł Sołtysiak
Montaż: Jan Sieczkowski
Dźwięk: Ryszard Litwin, Iwo Klimek
Obsada: Marian Opania (Starszy Mężczyzna), Wiktor Zborowski (Sąsiad), Beata Buczek-Żarnecka (Córka), Marcin Hycnar (Wnuczek), Katarzyna Sobańska (Mamusia – Pocahontas).
Breakout
Utwór, którego akcja rozgrywa się w małym, prowincjonalnym, ale turystycznym miasteczku, gdzieś na Mazurach, nie jest tylko realistyczną opowieścią. Do domu kultury przyjeżdża na spotkanie autorskie znany, celebrycki pisarz. Niestety, psuje mu się sportowy samochód. Pisarz musi pozostać na prowincji dłużej niż planował.
Co wydarzy się w jego życiu i życiu spotkanych mieszkańców; między innymi młodej dziewczyny z charakterem, która marzy o ucieczce do wielkiego świata. Jaki związek z pisarzem ma Mechanik, w którego ręce dostał się samochód autora? Sztuka napisana w konwencji realizmu magicznego, stanowi również ciekawy obraz dzisiejszych postaw Polaków.
Autor: Wojciech Tomczyk
Reżyseria: Ewa Pytka
Scenografia: Katarzyna Sobańska, Marcel Sławiński
Zdjęcia: Waldemar Szmidt
Muzyka: Jakub Grzegorek
Obsada: Bartosz Opania (Konrad), Zbigniew Zamachowski (Mechanik), Weronika Nockowska (Nina), Barbara Garstka (Zuza), Józef Pawłowski (Piotr) oraz Natalia Skrzypek, Juliusz Romanowski, Marek Niedźwiecki.
Inkarno
ZOBACZ: Sztuka Kazimierza Brandysa w reżyserii Leny Frankiewicz.
Komedia kryminalna Kazimierza Brandysa, której akcja toczy się w klinice dla nerwowo chorych. Placówką zawiaduje nieco demoniczny Profesor, który próbuje diagnozować i leczyć swoich pacjentów opracowaną przez siebie metodą Inkarno. Według niego nerwica jest stanem świadomości, a problemy z przeszłości wypływają nie tylko na teraźniejszy stan świadomości, ale i na przyszłość. Dlatego bohaterowie Brandysa marzą o ucieczce od codzienności. Każdy z nich pragnie zmiany i schowania się przed własnym życiem. Główny bohater Anatol ucieka, a to w ramiona kolejnej kobiety, a to do szpitala psychiatrycznego, a to w sztukę.
Zabawne opowiadanie Brandysa w rzeczywistości traktuje o bardzo poważnych sprawach: o statusie nerwowo chorych, o grze, jaką oni sami podejmują z losem, ale także o manipulacjach, jakimi podlegają ze strony personelu medycznego.
Autor: Kazimierz Brandys
Reżyseria: Lena Frankiewicz
Scenariusz telewizyjny: Małgorzata Maciejewska
Zdjęcia: Łukasz Gutt
Scenografia: Joanna Kaczyńska
Kostiumy: Katarzyna Borkowska
Muzyka: Michał Tokaj
Montaż: Nikodem Chabior
Obsada: Krzysztof Zarzecki (Anatol), Jan Englert (Profesor), Wiktoria Gorodeckaja (Małgorzata), Dobromir Dymecki (Asystent), Gabriela Muskała (Weronika), Jan Frycz (Elegancki Pan), Michalina Łabacz (Sekretarka), Tomasz Maśląkowski (Pacjent Wędkarz), Jerzy Łapiński (Pacjent Starszy), Arkadiusz Janiczek (Pacjent Podsłuchujący), Andrzej Kłak (Pacjent Bez Osobowości), Roman Garncarczyk (Pacjent z Książką), Maciej Raniszewski (Pielęgniarz I), Filip Szatarski (Pielęgniarz II) oraz instrumentaliści: Piotr Wojtasik, Michał Tokaj, Michał Barański, Radosław Nowicki, Michał Miskiewicz.
Źródło: niezalezna.pl, TVP/VOD
