Wysunięta reduta

Poza dobrym zorganizowaniem mniejszości, jej największym sprzymierzeńcem okazało się właściwe wszystkim umiłowanie świętego spokoju. Co nam zależy – jeśli ktoś się czegoś dopomina, niech ma. Ludzie w normalnym życiu rzadko myślą o dalekosiężnych konsekwencjach. Postulat niedyskryminacji wydawał się oczywisty (choćby stojąc na gruncie ewangelii), szacunek prywatności powstrzymywał przed zaglądaniem bliźnim pod kołdrę, a przypadki rzeczywistych krzywd skłaniały do ujmowania się za pokrzywdzonymi. Niestety, na tolerancji dla odmienności się nie skończyło – żądania środowisk LGBT szły dalej, przede wszystkim narzuciły własny język. Dbając o zastąpienie dotychczasowych określeń neutralnymi, przyjaznymi, pederasta stał się gejem, trybada lesbijką, a sodomia przyjemnym rodzajem realizacji. Co gorsza, po żądaniach praw partnerskich przyszła kolej na śluby, adopcje dzieci. Zapewne pedofilia zostanie dozwolona przed upływem dekady. Jednocześnie ofensywa zaowocowała przeniesieniem wojny na teren przeciwnika. Tolerancja nie wystarczy, potrzebna jest akceptacja. Stąd oskarżenie o homofobię okazało się bronią równie potężną jak łata antysemityzmu. Coraz częściej zauważamy przejawy dyskryminacji à rebours – za homofobię można zniknąć z sieci, stracić pracę, stać się obiektem medialnej nagonki. Ale nie łudźmy się, nie ma takich ustępstw, które zadowolą agresorów spod znaku tęczy. Potrzeba silnego „non possumus” (jak biskup Jędraszewski). I codziennego minimum odwagi. Nazywania rzeczy po imieniu. Pederasta, Murzyn, Cygan od wieków mają swój sens i nie będę tego zmieniał w zależności od czyjegoś widzimisię. Zresztą po jednym ustępstwie może przyjść pora na następne. Kiedy słowa tracą jednoznaczny sens, wszystko jest możliwe: i terror, i zbrodnia, i dyktatura głupot. Któregoś dnia może okazać się niepoprawne określenie Polak.

Może pora powołać Ruch Obrony Normalności?

 

Źródło: Gazeta Polska