Składanie sobie życzeń to jeden z piękniejszych zwyczajów świątecznych, kultywowanych w Polsce zarówno z okazji Bożego Narodzenia, jak i na Wielkanoc. Dzielenie się opłatkiem idzie w parze ze słowami, które wypowiadamy do najbliższych. Przełamujemy się Miłością. Te życzenia w pewnej mierze są modlitwą, z niej wyrastają, nią się stają. Oto gdy przy porannym pacierzu modlimy się za Rodziców, za Braci, Siostry, Dzieci, Przyjaciół i innych Ludzi, wzbudzamy w sobie intencję Miłości. W trakcie składania życzeń wypowiadamy te intencje na głos i nadajemy im moc. Słowo wypowiedziane nabiera siły, brzmi i istnieje, staje się duchowym ciałem. A za tym idą jeszcze dary – składamy je pod choinką, obdarowujemy bliskich, tak jak to jeszcze w średniowieczu czyniono na Trzech Króli. To też są oznaki miłości. Sami odbieramy nagrodę – radość, którą widzimy u bliskich, staje się naszym udziałem. Dając – otrzymujemy. Tym większą moc mają dary duchowe. I ja także mogę dawać. Miłość, czas, cierpliwość. Czasem moja obecność przy kimś może być darem. Św. Tomasz z Akwinu podpowiadał, że „być przyjacielem, to znaczy być przy Przyjacielu”. Pięknym przewodnikiem dawania darów jest modlitwa św. Franciszka, w niej wskazanie, jak praktykować duchowe obdarowywanie innych. Oto najpierw mam się uznać za „narzędzie Pokoju” w rękach Boga. A potem już mogę dawać… Siać miłość tam, gdzie panuje nienawiść. Wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda. Jedność tam, gdzie panuje zwątpienie. Nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz. Światło tam, gdzie panuje mrok. Radość tam, gdzie panuje smutek… Dalej św. Franciszek uczy, bym nie tyle szukał pociechy, ile pociechę dawał. Nie tyle szukał zrozumienia, ile rozumiał, nie tyle szukał miłości, ile kochał.
„Albowiem dając, otrzymujemy”. Życzę Państwu pięknych, prawdziwie polskich, świąt Narodzenia Pańskiego! I jak najwięcej obdarowywania się nawzajem duchowymi prezentami! Światła Chrystusa z betlejemskiej stajenki!
Źródło: Gazeta Polska
