Owe narzędzia były używane przez przodków człowieka, około 1,76 miliona lat temu, w okresie Acheulean, we wczesnej epoce kamiennej. Krojono nimi mięso, przecinano drewno oraz kopano bulwy. Znane są zapisy źródłowe z XV wieku (z czasów, gdy powstał dyptyk Fouqueta), że w ziemi znajdowano „kamienne groty wystrzelone z chmur”.
Steven Kangas, starszy wykładowca na Wydziale Historii Sztuki w Dartmouth i współautor badania, jako pierwszy uznał, że obiekt wygląda jak prehistoryczna aszelskie narzędzie. Aby ustalić, czy skała przedstawiona na obrazie rzeczywiście jest prehistorycznym pięściakiem przeprowadzono trzy rodzaje analiz. Dowiedziono m.in., że kamień na obrazie jest podobny w 95 procentach do narzędzi aszelskich odkrytych w regionie, w którym stworzył swe dzieło Fouquet. dzieło sztuki, także zgadzał się kolor i sposób ociosania, oraz zużycie powierzchni tnącej. Kangas napisał też, że po analizie obrazu w podczerwieni widać, że artysta spędził dużo czasu malując kamień, co z dużym prawdopodobieństwem oznacza, iż robił to z natury. Współautor badania James Clark, absolwent Wydziału Archeologii na Uniwersytecie Cambridge, z dumą ogłosił, że prehistoryczne narzędzie na słynnym dziele sztuki renesansowej, to najwcześniejsze artystyczne przedstawienie narzędzia z prehistorii człowieka.
