W dniu Wszystkich Świętych modlimy się za swoich bliskich najbliższych zmarłych, przyjaciół, bohaterów. Wspominamy ludzi sportu, którzy odeszli w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. W tym dniu w szczególności pamiętamy o naszym koledze Pawle Zarzecznym, który odszedł do Pana 25 marca tego roku.
28 listopada 2016 r. w Kolumbii rozbił się samolot, którym podróżowali piłkarze brazylijskiej drużyny Chapecoense. W katastrofie zginęło 18 zawodników, a bramkarz Marcos Danilo Padilha zmarł kilka godzin później w szpitalu. Przeżyło trzech zawodników - Jakson Follmanm, któremu amputowano nogę, Hélio Hermito Zampier Neto oraz Alan Ruschel. Zespół Chapecoense podróżował na pierwsze spotkanie finałowe Copa Sudamericana w Kolumbii.
Jeden z najwybitniejszych szermierzy w historii tej dyscypliny, a następnie działacz, z zawodu adwokat. Zdobył mistrzostwo świata w trzech broniach, trzykrotnie reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich. W Tokio (1964) sięgnął po srebro we florecie, podobnie w Meksyku (1968) - w obu przypadkach drużynowo. Wielokrotnie zdobywał medale na imprezach mistrzowskich w kraju i za granicą. Powołał do życia Fundację "Gloria Victis", a potem "Olimpiada 2012". W latach 1990–1992 pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego. 20 stycznia 2017 Prezydent RP Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w promocji i upowszechnianiu sportu, za działalność na rzecz środowisk olimpijskich.
Bokser, mistrz olimpijski w Monachium (1972) w wadze lekkiej. Zdobył także mistrzostwo Europy (1971), wielokrotnie sięgał po mistrzostwo Polski. W reprezentacji Polski wystąpił 15 razy, w czasie kariery zawodniczej reprezentował barwy KS Pilica Tomaszów Mazowiecki i Legii Warszawa, z którą sięgał po drużynowe mistrzostwa Polski. Po zakończeniu kariery trenował bokserów Polonii Warszawa i KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. Za wybitne osiągnięcia sportowe został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz (dwa razy) Złotym Krzyżem Zasługi.
Piłkarz francuski polskiego pochodzenia. Polskie nazwisko zawdzięcza dziadkom od strony ojca, którzy wyemigrowali spod Krakowa do Niemiec, a po I Wojnie Światowej przenieśli się do Francji. Kopaszewski grał na pozycji napastnika. To jeden z najlepszych zawodników we Francji w latach 50. i 60., jako pierwszy piłkarz z tego kraju został wybrany najlepszym futbolistą Starego Kontynentu w prestiżowym plebiscycie "France Football" (Złota Piłka 1958). Stało się to roku, gdy Francja sięgnęła po brązowy medal mistrzostw świata. Trzykrotny zwycięzca Pucharu Europy, czterokrotny mistrz Francji, dwukrotny mistrz Hiszpanii. Nad Sekwaną stawiany jest w jednym rzędzie z Michelem Platinim i Zinedinem Zidanem.
Bokser, olimpijczyk, jedyny polski mistrz Europy w wadze ciężkiej. Życiowy sukces odniósł w 1975 r. w Katowicach, a w drodze po mistrzostwo Europy pokonał kolejno Petera Sommera (Czechosłowacja) 5:0, Petera Hussinga (RFN) po nokaucie w 1. rundzie, Mircea Simona (Rumunia) przez nokaut w drugiej rundzie. W finale wygrał z obrońcą tytułu Wiktorem Uljaniczem (ZSRR) 4:1. Trzykrotnie był mistrzem Polski - w czasie kariery stoczył 237 walk: 201 wygrał i 36 przegrał. Walczył w klubach: Górnik Radlin, Górnik Pszów, Legia Warszawa i GKS Jastrzębie.
Jeden z czołowych polskich dziennikarzy sportowych, który zajmował się głównie piłką nożną, występując w roli eksperta w programach o futbolu. Przez lata pełnił też funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”. W Telewizji Republika prowadził program „Bul głowy”, w czasie którego rozmawiał z widzami na temat ich „bulów”. W ostatnich latach był wizytówką portalu Weszlo gdzie prowadził program One Man Show. Zarzeczny był znany z ciętego języka, nie bał się wypowiadać kontrowersyjnych opinii. W czasie bogatej kariery publikował niemal we wszystkich polskich mediach. Zmarł nagle, na zawał serca i spoczął na warszawskim Cmentarzu Bródnowskim. Podczas ceremonii pogrzebowej, zgodnie z jego wolą, odegrany został utwór „Shape of my heart” Stinga, „Chariots of fire” Vangelisa i "Sen o Warszawie" Czesława Niemena. Zarzeczny wielokrotnie podkreślał swoje związki z Warszawą i Legią. 30 marca 2017 prezydent RP Andrzej Duda, w uznaniu wybitnych zasług dla dziennikarstwa sportowego, odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Amerykański pływak specjalizujący się w stylu grzbietowym. Do tej pory był najstarszym żyjącym mistrzem olimpijskim - po złoty medal na 100 m stylem grzbietowym sięgnął w 1936 roku podczas igrzysk w Berlinie. Był wtedy najmłodszym zawodnikiem reprezentacji USA. Kiefer to wielokrotny rekordzista świata - żaden z jego rekordów w stylu grzbietowym nie został pobity do 1950 roku. On sam od czterech lat był już wówczas na sportowej emeryturze. W ponad 2000 wyścigów, w których brał udział, przegrał tylko dwa razy!
Amerykański motocyklista, mistrz świata w klasie MotoGP w sezonie 2006. 17 maja 2017 r. zginął w wypadku, potrącony przez samochód w czasie wycieczki rowerowej pod Rimini. Przygodę z MotoGP zaczął w 2003 roku, za sterami Hondy w zespole Repsol Honda Team. Jego partnerem w zespole był wówczas słynny Valentino Rossi. Udany start przyniósł mu tytuł najlepszego debiutanta - Rookie of the Year.
Jeden z najlepszych zawodników w historii polskiego boksu. Mistrz olimpijski z Tokio (1964), gdzie w finale pokonał Wiliktona Barannikowa (ZSRR)i wicemistrz olimpijski z Meksyku (1968), a także trzykrotny mistrz Polski. Boksował w wadze lekkiej. Zawodnik Pafagu Wrocław i Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery poświęcił się pracy trenerskiej, pracował z młodzieżą, aktywnie działał w Towarzystwie Olimpijczyków Polskich. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
Jeden z najlepszych w historii polskich fotoreporterów sportowych, przez lata związany z "Przeglądem Sportowym" i "Sportowcem". Fotografował różne dyscypliny sportu, ale najbardziej znany był ze zdjęć meczów piłki nożnej - w tym reprezentacji Polski (był obecny m.in. na mistrzostwach świata 1974) oraz Legii Warszawa. W 1981 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Zmarł w Australii, gdzie wyjechał w 2007 roku.
Hiszpański motocyklista, jeden z najbardziej utytułowanych zawodników w historii (13 tytułów). Nieto był zawodnikiem MotoGP, startował w tym cyklu w latach 1964-1986. Specjalizował się w klasach motocykli o małej pojemności: 50, 80 i 125 cm3. Wygrał 90 wyścigów, 139 razy stawał na podium, zdobył 1782 punkty, wywalczył 16 pole positions, wykręcił 63 najszybsze okrążenia wyścigu i 13 razy był mistrzem świata w tych klasach - czytamy w wikipedii. Zmarł w wyniku wypadku - podczas jazdy na quadzie zderzył się z samochodem osobowym.
Koszykarz, wielokrotny reprezentant Polski, jeden z najlepszych zawodników w historii tej dyscypliny w naszym kraju. Grał na pozycji silnego skrzydłowego i środkowego. Osiem razy zdobywał tytuły mistrza Polski, a w 1997 r. wraz z zespołem Spirou Charleroi sięgnął po mistrzostwo Belgii. Cztery razy uczestniczył wraz z reprezentacją w turniejach finałowych mistrzostw Europy. W czasie kariery wystąpił w 1268 meczach, w sumie zdobył 17718 pkt. Trzy razy zdobył tytuł MVP sezonu zasadniczego PLK, osiem razy wziął udział w meczu gwiazd PLK i raz ligi greckiej oraz Europy. Karierę zakończył w 2012 r. w barwach Śląska Wrocław. Zmarł w wieku 47 lat na białaczkę.
Koszykarz, olimpijczyk z Rzymu (1960). W latach 1953-1961 rozegrał 112 meczów w reprezentacji Polski. Wystąpił w czterech edycjach mistrzostw Europy - w Budapeszcie 1955, Sofii 1957, Stambule 1959 i Belgradzie 1961. W koszykówkę grał wyczynowo 20 lat - najpierw w Warcie Poznań, a potem Lechu Poznań, z którym w 1958 r. zdobył mistrzostwo Polski i Wybrzeżu Gdańsk (wicemistrzostwo 1970).
Polski sztangista, brązowy medalista olimpijski w podnoszeniu ciężarów. Medal wywalczył na igrzyskach w Meksyku w 1968 r. w wadze lekkociężkiej (90 kg) z wynikiem 495 kg. Dwa razy zdobył brązowy medal mistrzostw świata i dwa razy mistrzostw Europy. Był 11-krotnym rekordzistą Polski. Raz zdobył mistrzostwo Polski - w 1967 r. Reprezentował barwy LZS w Wieszowie i Śląska Wrocław. Już w 1972 r. musiał zrezygnować z uprawiania sportu ze względu na kontuzję - od tego czasu był trenerem sztangistów Śląska, pracował również jako drugi trener z reprezentantami Polski. Był wszechstronnie utalentowany, w młodości uprawiał wszystkie dostępne gry zespołowe, jeździł na nartach, pchał kulę, rzucał oszczepem, startował w konkursach siłaczy.