Depresja krótko mówiąc jest to głębokie pogorszenie nastroju, aktywności, zainteresowań, energii do życia. Rozpacz, jaka pojawia się u człowieka chorego jest taka ogromna, że nie pozwala na normalne funkcjonowanie w rodzinie, towarzystwie czy w życiu zawodowym. Depresja może dotknąć każdego bez względu na wiek i płeć. Niestety coraz częściej diagnozowana jest depresja u dzieci. Jednym z jej najtragiczniejszych skutków jest samobójstwo.
Zły humor, gorsze samopoczucie, smutek, wielka chęć „nicnierobienia”… Czy są to już groźne symptomy mogące wskazywać na depresję?
Oznaki depresji:
- obniżony nastrój - pojawia się rano i utrzymuje się przez większą część dnia, prawie codziennie, niezależnie od okoliczności; poczucie smutku i przygnębienia;
- utrata zainteresowania działaniami, które zazwyczaj sprawiają przyjemność, lub zanik odczuwania przyjemności – tak zwana anhedonia, czyli zobojętnienie emocjonalne;
- osłabienie energii lub szybsze męczenie się.
- zaburzenia snu (najbardziej typowe – wczesne budzenie się);
- myśli samobójcze;
- problemy z pamięcią i koncentracją uwagi;
- utrata wiary w siebie i/lub pozytywnej samooceny;
- poczucie winy (nadmierne i zwykle nieuzasadnione);
- spowolnienie psychoruchowe (rzadziej pobudzenie);
- zmiany łaknienia i masy ciała (częstsze zmniejszenie apetytu niż zwiększenie).
Zdarzają się przypadki, gdy depresja maskowana. Wówczas objawami towarzyszącymi może być nadużywanie alkoholu, nikotyny czy środków psychoaktywnych. Mogą pojawiać się również dolegliwości fizyczne np. ból głowy, ból karku, ból brzucha czy nieprawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego.
Aby zdiagnozować depresję, objawy muszą utrzymywać się przez co najmniej 2 tygodnie.
Wyróżnia się trzy stopnie nasilenia depresji:
- łagodny
- umiarkowany
-ciężki
Depresja leczona jest za pomocą leków i psychoterapii. Przyjmowanie leków antydepresyjnych wpływa na lepsze funkcjonowanie mediatorów serotoniny i noradrenaliny. Poprawiają nastrój osoby chorej.
Regularne przyjmowanie leków pomaga leczyć depresję, poprawia stan chorego i stanowi wsparcie w procesie terapii.
Psychoterapia polega na znalezieniu przyczyn zaburzeń. Leczenie odbywa się indywidualnie lub grupowo, w zależności od pacjenta i jego potrzeb.
Zdarzają się również przypadki, w których stwierdzona zostaje ciężka depresja - wówczas potrzebna jest hospitalizacja i leczenie w ośrodkach specjalizujących się w pomocy osobom dotkniętym problemem depresji oraz ich rodzinie i bliskim.
Nieleczona depresja może prowadzić do powikłań:
-pogłębianie się objawów psychologicznych
- choroby serca
- możliwość wystąpienia cukrzycy
- pogorszenie kondycji całego organizmu
- prowadzić może do śmierci - samobójstwa
Depresja to choroba, która nadal w świecie medycyny stanowi trudną do rozwiązania zagadkę. Dzieje się tak dlatego, że trudno jest określić dokładne przyczyny. W przypadku innych chorób psychicznych wskazujemy na 3 grupy przyczyn, jednak w depresji one zawodzą.
1. Biologiczne: nie stwierdza się zmian w czynnościach biochemicznych mózgu dających się potwierdzić dostępnymi badaniami diagnostycznymi. W przypadku kobiet, których depresja dotyka najczęściej, można by wskazać na zmiany hormonalne w trakcie cyklu miesiączkowego, ale bezpośrednich dowodów brakuje.
2. Predyspozycje genetyczne: czynnikiem ryzyka jest fakt doświadczania depresji przez rodziców osób chorych. Dowodów biologicznych nie ma.
3. Osobnicze/środowiskowe: te są poznane najlepiej. Wiadomo bowiem, że depresja najczęściej dotyka ludzi żyjących w krajach rozwiniętych, w miastach i występuje zdecydowanie częściej u kobiet. Oznaczałoby to zatem, iż zaburzenia depresyjne mają związek z tempem życia, stresem, aktywnością, czy wręcz nadaktywnością zawodową. Inne czynniki sprzyjające to: bezrobocie, utrata najbliższych, zwłaszcza rodziców w dzieciństwie, współmałżonków, problemy w życiu rodzinnym, trudności adaptacji środowiskowej, złe doświadczenia życiowe, wystąpienie choroby przewlekłej itp.
Czynniki psychologiczne, sprzyjające depresji:
• negatywny sposób myślenia,
• przyjmowanie winy za nieszczęśliwe sytuacje,
• przekonanie, że nic dobrego mnie nie spotka,
• wspominanie raczej złych wydarzeń niż szczęśliwych,
• zniekształcanie depresyjne pamięci, wspomnień,
• uległy wzorzec zachowania,
• przeżywanie uczucia skrępowania, lęku i wycofanie się raczej niż podejmowanie wyzwań,
• odkładanie problemów, niepodejmowanie prób rozwiązania ich,
• błędy wychowawcze,
• kłótnie, konflikty w domu,
• zawstydzanie dziecka jako metoda wychowania,
• stawianie wygórowanych wymagań,
• otwarte faworyzowanie rodzeństwa.
Blisko u połowy chorych na depresję, choroba ta może samoistnie ustąpić w ciągu pół roku. Wszystko zależy od wsparcia bliskich, aktywności zawodowej czy życia prywatnego. Po przebytej chorobie już zawsze należy uważać, gdyż mogą pojawiać się epizody depresyjne.
Jak unikać stanów depresyjnych:
- utrzymuj równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym
- wypoczywaj, również aktywnie
- wysypiaj się
- odżywiaj się zdrowo
- bądź aktywny - ruch to zdrowie
- dowiedz się więcej na temat technik self-reg i naucz się radzić sobie ze stresem