Akt Włóczęgów – kary dla bezrobotnych w XVI wieku
Edward VI, król Anglii, wydał w 1547 roku dekret, który nakładał surowe kary ludzi niemających żadnego zatrudnienia. W latach czterdziestych XV wieku Anglia borykała się z powszechnym bezrobociem: liczba ludności rosła, a tymczasem nastąpił zły czas w rolnictwie, zbiory były marne, szalała inflacja, a wprowadzenie prawne możliwości łączenia gospodarstw i tzw. grodzenie ziemi, pogłębiło ubóstwo i bezdomność. W dodatku za czasów Henryka VIII rozwiązano klasztory, które na masową skalę i jako jedyne pomagały biednym. Trudno się dziwić, że nastąpił nagły wzrost liczby włóczęgów, co z kolei sprzyjało przestępstwom. Ludzie żyli w strachu.
Aby rozwiązać ten problem Edward VI wprowadził ustawę o włóczęgach, która stanowiła, iż każdy, kto nie pracuje powyżej trzech dni i kto odmawia pracy, ma zostać napiętnowany przez wypalenie na skórze litery „V” i skazany na dwa lata więzienia o chlebie i wodzie. Wszelkie próby ucieczki spotykały się z surową karą. Trudny był też los dzieci włóczęgów – bez zgody rodziców każdy obywatel mógł ubiegać się o przydzielenie nawet dwadzieściorga takich dzieci, by pracowali dla niego jako tzw. „uczniowie”.
Król Edwarda VI sam miał wówczas zaledwie dziewięć lat, tak więc bez wątpliwości pomysł ustawy wypłynął od Lorda Protektora, Edwarda Seymoura i Tajnej Rady Królewskiej. Trzeba jednak dodać, że tego rodzaju środki nie były niczym nowym. Ustawa o włóczęgach i żebrach z 1494 roku nakazywała, że „włóczęgi, bezczynne i podejrzane osoby zostaną umieszczone w lochach na trzy dni i trzy noce... a następnie zostaną wywiezione z miasta”. Ustawa z 1531 roku zastąpiła loch biczowaniem, a z 1536 roku zmuszała włóczęgów do pracy po wcześniejszym ukaraniu. Akt Włóczęgów nie przetrwał długo – był tak bardzo niepopularny, że uchylono go trzy lata później.
Źródło: ancient-origins.net
