Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Wiek XIX był czasem, gdy wiele narodów europejskich odbudowywało, redefiniowało lub wręcz tworzyło swoją tożsamość narodową. Procesy te były reakcją na dominujący wówczas model uprawiania polityki, w którym państwa imperialne uzurpowały sobie prawo do decydowania o losach mniejszych państw i narodów.
Na przełomie 1939 i 1940 r. trzeba było być człowiekiem naprawdę silnego ducha, by nie ulec przeświadczeniu, że Bóg odwrócił się od Polski. Po zaledwie 19 latach istnienia, mimo olbrzymiego poświęcenia uczciwych obywateli i ich ofiarnej pracy, państwo polskie znów zniknęło z mapy. Uderzyły na nie dwie największe potęgi militarne świata, pozostające w zbrodniczej zmowie. Sojuszniczym armiom III Rzeszy Niemieckiej i Związku Sowieckiego nie sprostałby nikt. Dziesiątki tysięcy zabitych, zbombardowane, zrujnowane miasta, miasteczka i wsie. Ludzie bez dachu nad głową, bez pracy, bez źródeł utrzymania, osierocone rodziny, ojcowie i mężowie polegli lub przebywali w niewoli. Później przyszła zima: długa, śnieżna i straszliwie mroźna. A potem było jeszcze gorzej.
Kierowanie niesłychanie złożonym organizmem, jakim jest państwo, nie pozwala na komfort wykonywania działań po kolei. Problemy nie ustawiają się w karnym ogonku, czekając na sukcesywne ich rozwiązywanie. Jednak państwo polsko-litewskie na początku XVI wieku próbowało – wedle starego powiedzenia – łapać zbyt wiele srok za ogon. A ten, kto rozprasza wysiłki, często zostaje z niczym. Hołd byłego wielkiego mistrza Zakonu Krzyżackiego, odbyty 10 kwietnia 1525 roku, kończący ostatnią wojnę z Zakonem, był raczej propagandową i ceremonialną osłodą polskich wysiłków niż rzeczywistym sukcesem. Wysiłków, które w zbyt wielu sferach okazały się trudami tyleż kosztownymi, co daremnymi.
„Kresy (…). Bogate, stare, piękne słowo. Jest w nim obszar i przestrzenność, bezkres równin falujących, oddalenie od świata i wicher stepowy. Dla każdego z tamtej strony zawiera w sobie treść ojczystej ziemi, jej barwę, kształty i woń. Jak klejnot bezcenny ta ziemia bogata mogłaby legnąć u stóp Rzeczypospolitej, zakwitnąć ładem, zapłynąć mlekiem i miodem, być karmicielką Ojczyzny. (…) Ale Rzeczpospolita jej nie potrzebuje (…)” – tak Zofia Kossak-Szczucka żegnała się ze swoją ukochaną ziemią, którą na mocy traktatu ryskiego z marca 1921 roku Rzeczpospolita pozostawiała we władzy Rosji bolszewickiej. Mieszkało tam wówczas ponad milion Polaków.
„Powinno powstać niepodległe Państwo Polskie złożone z terytoriów zamieszkałych niezaprzeczalnie przez Polaków, które powinno mieć wolny i bezpieczny dostęp do morza i którego polityczna i ekonomiczna niezależność oraz terytorialna integralność powinny być gwarantowane przez konwencję międzynarodową”. Słowa te, prezydent USA Woodrow Wilson umieścił w orędziu wygłoszonym w styczniu 1918 r. przed Kongresem USA, w znacznej mierze pod wpływem słynnego na cały świat polskiego pianisty Ignacego Jana Paderewskiego.
