Piotr Lisiewicz

„Urodziłem się nad Wisłą, choć ten kraj mnie czasem dusił, dzisiaj życie jakby skisło, mieszkam ja na Tuskorusi” – śpiewa w nowej piosence Bartosz Kalinowski. Z tych, którzy nie rozumieją, co dzieje się z Polską, kpi: „W Tuskorusi w Tuskorusi, ludzie są na prawdę głusi, w Tuskorusi, w Tuskorusi, ludzie głupsi są od strusi”. Piosenki opublikowanej na kanale Bartosza Kalinowskiego posłuchać można pod tym tekstem (FILM).

Napisy na murach to broń, która może zdecydować o likwidacji niepodległości Polski. Gdybym w czasach rządów PiS postawił taka tezę, zostałaby ona wyśmiana jako absurdalny, infantylny pomysł ekscentrycznego publicysty. Tymczasem Sławomir Cenckiewicz pokazuje dziś, że broń tę w ostatnich latach Rosja uznawała za nie mniej ważną od szpiegowania lotnisk czy linii kolejowych. I tak jest od dziesięcioleci: Moskwa zawsze specjalizowała się w manipulowaniu zaangażowanym, autentycznym buntem młodzieży, począwszy od pacyfistów z lat 60., przez różne gwiazdy rocka i festiwale Owsiaka, po kreowanie dla młodych „fajniejszej” i oczywiście tylko przez przypadek prorosyjskiej prawicy.

„Szlochające kobiety z dziećmi i flagi zwieszone z wielu domów i budynków fabrycznych do połowy masztu… Olbrzymie szeregi miejscowej ludności obchodzą wokół trumnę i wychodzą z sali szlochając. Wielu robotników zwolniło się nawet z zajęć, aby uczestniczyć w uroczystości” – tak robotniczy Luboń żegnał ks. Stanisława Streicha zastrzelonego przez Wawrzyńca Nowaka z Komunistycznej Partii Polski. Luboń, gdzie ludzi zwalniano z fabryk i rosło bezrobocie, był poddany silnej komunistycznej agitacji. Falę tę zatrzymał jeden człowiek – kochany przez robotników, potrafiący rozmawiać z tymi najbiedniejszymi i pogardzanymi, świetny organizator i absolwent filozofii klasycznej – ks. Stanisław Streich.