Tęsknota za marszałkami

Wczoraj w Wilnie zniknęła tablica z polską nazwą ulicy Warszawskiej. Kilka tygodni temu w całej litewskiej stolicy rozwieszono tabliczki z nazwami niektórych ulic, m.in. po hebrajsku, łotewsku, rosyjsku i po polsku, aby podkreślić wielonarodowość i złożoną historię miasta. Tę polską wczoraj ktoś ukradł, a to przecież z Polską przez lata Wilno, przedwojenna stolica województwa, było najmocniej związane. Gdyby to był incydentalny wypadek i o ile to nie jest rosyjska prowokacja, można by przejść nad nim do porządku dziennego. Ale to nie pierwszy raz, kiedy polskość przeszkadza niektórym Litwinom. Myślę tutaj o trudnościach, jakie mają polscy obywatele Litwy, chcący zachować brzmienie swoich nazwisk w oryginalnej postaci, czy trudnościach ze zwrotem zagrabionych przez komunistów polskich majątków. Myślę, że jest czas, aby polskie władze, pozostając z Litwą w ścisłym sojuszu wojskowym i popierając się wzajemnie w sprawie Rosji, dosyć ostro postawiły na arenie międzynarodowej kwestię nieprzestrzegania praw Polaków nad Wilią. Przed wojną marszałkowie, zarówno Józef Piłsudski, jak i Edward Śmigły-Rydz, umieli załatwiać takie sprawy błyskawicznie.

 

Źródło: Gazeta Polska Codziennie

#Polonia #język polski #Wilno