10 wtop „czystej wody”, czyli rok z nielegalną TVP »
Czytaj więcej w GP!
By NKVD of USSR - Nicolas Werth: L’Ivrogne et la Marchande de fleurs. Autopsie d’un meurtre de masse, 1937–1938, Tallandier, Par
30 lipca 1937 roku Nikołaj Jeżow wydał tajny rozkaz podpisany przez Stalina na podstawie decyzji KC WKP z 2 lipca 1937. Rozkaz ten zarządzał masową likwidację „byłych kułaków, kryminalistów oraz innych elementów antysowieckich”. Na jego podstawie została zrealizowana tzw. Operacja Kułacka NKWD, która stała się elementem Wielkiego Terroru lat 1936-1937.
Rozkaz nakazywał lokalnym naczelnikom NKWD sporządzić listy i aresztować ustaloną liczbę osób w rozbiciu na poszczególne republiki, kraje i obwody ZSRR. Przewidywał 8 rodzajów grup osób, określanych jako „kontyngent”, podlegających represji. Zaliczali się do nich: byli kułacy, którzy wrócili do swoich miejscowości po odbyciu kar; osoby, które kiedykolwiek należały do organizacji uznanych za antysowieckie np. urzędnicy carscy, policjanci, re-emigranci; członkowie organizacji kozackich, białogwardyjskich i powstańczych, a także szpiegowsko-dywersyjnych, ujawnionych w oparciu o materiały śledcze czy operacyjne; różne grupy recydywistów kryminalnych; osoby z powyższych „kontyngentów”, które w momencie wydania rozkazu znajdowały się łagrach czy więzieniach.
Wyznaczone „kontyngenty” miały być w określonym terminie aresztowane i następnie skazane na karę śmierci przez rozstrzelanie bądź na karę łagru od 8 do 10 lat. Kary orzekały specjalnie do tego powołane tzw. trójki NKWD, które zaczęły działać 5 sierpnia 1937 r. W ich skład wchodzili: jeden przedstawiciel partii komunistycznej, jeden prokuratury i jeden NKWD.
Dodać trzeba, że rozkaz ten nie miał oparcia w żadnym przepisie prawa karnego. Osoby represjonowane otrzymywały wyroki na podstawie tych samych artykułów, za które już kiedyś je osądzono, lub też – jeżeli wcześniej nie były represjonowane – na podstawie artykułów właściwych dla danego „kontyngentu”.
Od sierpnia 1937 r. do września 1938 r. wydano zaocznie ponad 700 tys. wyroków śmierci, które w znacznej części wykonano. Wśród ofiar rozkazu było ok. 111 tys. Polaków mieszkających w ZSRR, mieszkańców dawnego terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Źródło: niezalezna.pl
Rozkaz nakazywał lokalnym naczelnikom NKWD sporządzić listy i aresztować ustaloną liczbę osób w rozbiciu na poszczególne republiki, kraje i obwody ZSRR. Przewidywał 8 rodzajów grup osób, określanych jako „kontyngent”, podlegających represji. Zaliczali się do nich: byli kułacy, którzy wrócili do swoich miejscowości po odbyciu kar; osoby, które kiedykolwiek należały do organizacji uznanych za antysowieckie np. urzędnicy carscy, policjanci, re-emigranci; członkowie organizacji kozackich, białogwardyjskich i powstańczych, a także szpiegowsko-dywersyjnych, ujawnionych w oparciu o materiały śledcze czy operacyjne; różne grupy recydywistów kryminalnych; osoby z powyższych „kontyngentów”, które w momencie wydania rozkazu znajdowały się łagrach czy więzieniach.
Wyznaczone „kontyngenty” miały być w określonym terminie aresztowane i następnie skazane na karę śmierci przez rozstrzelanie bądź na karę łagru od 8 do 10 lat. Kary orzekały specjalnie do tego powołane tzw. trójki NKWD, które zaczęły działać 5 sierpnia 1937 r. W ich skład wchodzili: jeden przedstawiciel partii komunistycznej, jeden prokuratury i jeden NKWD.
Dodać trzeba, że rozkaz ten nie miał oparcia w żadnym przepisie prawa karnego. Osoby represjonowane otrzymywały wyroki na podstawie tych samych artykułów, za które już kiedyś je osądzono, lub też – jeżeli wcześniej nie były represjonowane – na podstawie artykułów właściwych dla danego „kontyngentu”.
Od sierpnia 1937 r. do września 1938 r. wydano zaocznie ponad 700 tys. wyroków śmierci, które w znacznej części wykonano. Wśród ofiar rozkazu było ok. 111 tys. Polaków mieszkających w ZSRR, mieszkańców dawnego terytorium Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Źródło: niezalezna.pl
Zobacz więcej
Niezależna TOP
