Ciekawostki turystyczne: Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy
Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy położony jest w Bieszczadach Zachodnich, na zachód od Bieszczadzkiego Parku Narodowego i Parku Krajobrazowego Doliny Sanu. Park Krajobrazowy stanowi otulinę Bieszczadzkiego Parku Narodowego od strony zachodniej.
Wchodzi w skład Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery „Karpaty Wschodnie”. Od południa, przez granicę państwową, sąsiaduje ze słowackimi Obszarem Chronionego Krajobrazu „Karpaty Wschodnie” i Parkiem Narodowym „Połoniny”. Park utworzono w 1992. Zajmuje obecnie obszar o powierzchni 51 461 ha i zalesieniu 83%.
Najwyższe szczyty w parku sięgają prawie 1200 m n.p.m. i charakteryzuje je piętrowy układ roślinności górskiej. Znajdują się w nim dwa rezerwaty cisów. Występują m.in. niedźwiedzie, wilki, rysie i żbiki.
Rezerwaty przyrody: Cisy na Górze Jawor (florystyczny); Gołoborze (geologiczny); Olszyna Łęgowa w Kalnicy (leśny); Przełom Osławy pod Duszatynem (krajobrazowy); Sine Wiry (krajobrazowy); Woronikówka (florystyczny); Zwiezło (przyrody nieożywionej).
Obszar Ciśniańsko-Wetlińskiego Parku Krajobrazowego już w latach 30. XX w. był atrakcyjnym i zagospodarowanym regionem turystycznym. W Cisnej i Jabłonkach istniały pensjonaty, Komańcza miała osobną dzielnicę letniskową. Wytyczono wówczas i oznakowano szereg szlaków turystycznych. Zarówno latem, jak i zimą, tereny te były pełne letników, pieszych turystów oraz narciarzy.
Jednak II wojna światowa i wydarzenia lat 1945–1947, przyczyniły się do wyludnienia obszaru i zahamowania jego rozwoju – nie tylko turystycznego. Dopiero w latach 50. zaczęto się powtórnie interesować Bieszczadami. Pierwsze powojenne wyprawy w wyludnione zakątki gór, nierzadko w towarzystwie żołnierzy WOP, szybko zasłynęły w całym kraju i przyciągnęły rzesze turystów. Jako jedni z pierwszych pojawili się studenci, którzy przyczynili się do powstania sieci baz namiotowych, m.in. na Łopienniku, w Bystrem, Przysłupiu oraz Komańczy.
Źródło: niezalezna.pl
