Pałac Mielżyńskich w Poznaniu – klasycystyczny budynek, pierwszy realizujący w pełni założenia tego stylu w Poznaniu. Zajmuje posesję numer 91 przy Starym Rynku. W skromnej fasadzie uwagę zwracają proste pilastry, wysunięty gzyms i wysoka attyka zwieńczona herbem, który jest podtrzymywany przez dwa lwy.
Pałac powstał w latach 1795–1798 w wyniku przebudowy zakupionej w 1772 przez Maksymiliana Mielżyńskiego kamienicy, jednak już w 1800 budynek ponownie przebudowano na kamienicę lokatorską.
Z nazwiskiem Mielżyńskich związane są liczne inicjatywy obywatelskie i kulturalne w dziewiętnastowiecznym Poznaniu. Do najważniejszych należało zgromadzenie przez Seweryna Mielżyńskiego dużej kolekcji malarstwa i grafiki, którą w 1871 roku podarował Poznańskiemu Towarzystwu Przyjaciół Nauk (obecnie w zbiorach Muzeum Narodowego) oraz ufundowanie przeznaczonego dla niego gmachu, przy ulicy noszącej dziś jego imię.
W 1806 swoją kwaterę umieścili tu Jan Henryk Dąbrowski i Józef Wybicki. Umieszczona na fasadzie tablica upamiętnia pobyt twórcy legionów polskich we Włoszech generała Jana Henryka Dąbrowskiego i autora hymnu narodowego Józefa Wybickiego. Zatrzymali się tu w 1806 roku, gdy przybyli by zorganizować zwycięskie powstanie przeciw pruskiemu zaborcy. Warto przypomnieć, że Wybicki jest pochowany w urządzonej pod kościołem św. Wojciecha Krypcie Zasłużonych Wielkopolan, gdzie kilka lat temu złożono także serce Dąbrowskiego.
Pałac został całkowicie zniszczony podczas walk w 1945. Odbudowano go w stylu klasycystycznym w latach 1954–1957 i przekazano wojewódzkiemu zarządowi PTTK, który miał w nim swoją siedzibę. Od tego czasu w pałacu znajdował się również Dom Turysty.
W styczniu 2011 r. właścicielem obiektu stała się formalnie spółka "Pałac Mielżyńskich", która odkupiła go od spadkobierców rodziny Mielżyńskich.