Monako - miniaturowe państwo z wysokim poziomem życia

Teren Księstwa Monako ma długą historię poświadczoną w źródłach archeologicznych i historycznych. 
Od 1866 jest w unii celnej z Francją, a od 1918 Francja uzyskała prawo do stacjonowania wojsk na terenie Monako i zatwierdzania zawieranych przez to państwo umów międzynarodowych.

W Monako odbywa się znany doroczny wyścig samochodowy Grand Prix Monako Formuły 1, jeden z oryginalnych wyścigów Formuły 1. Na terenie księstwa jest także klub piłkarski AS Monaco FC grający w lidze francuskiej.

Monako jest chętnie odwiedzane przez turystów zwiedzających Lazurowe Wybrzeże. Wśród głównych atrakcji tego miasta-państwa najważniejsze są: Pałac Książęcy, stare miasto, katedra św. Mikołaja, Place du Casino wraz z kasynem, opera w Monte Carlo, ogrody tropikalne, ogrody japońskie i plaża Lavrotto.

W połowie XIX wieku, Księstwo straciło 95% swojego terytorium na rzecz Francji. Recepta na trudności? Najpierw hazard i turystyka, a później atrakcyjny system podatkowy.

W VI wieku przed Chr. Grecy z Marsylii założyli kolonię Monoikos, na terenie której rozwinął się silny kult Herkulesa. 

W 1524 niepodległość Monako została uznana de jure przez Cesarza Karola V. Monako do 1641 będzie pod protektoratem Królestwa Hiszpanii. W tym czasie Honoriusz II uzyskał tytuł książęcy, uznany przez Hiszpanię w 1633. Ze względu na konflikty ze swoim protektorem, Honoriusz II podpisał 14 września 1641 traktat z Francją, dzięki któremu udało mu się wypędzić garnizon hiszpański i nabyć nowe tytuły szlacheckie. 

Pierwsza połowa XIX wieku dla księstwa była okresem trudności ekonomicznych, którego finanse opierały się głównie na uprawie cytrusów i oliwek w Menton. 

Monako w 1870
Zmiany jakie nastąpiły były największymi w historii księstwa od czasów przejęcia rządów przez Grimaldich. Książę Karol III miał pod swoimi absolutnymi rządami 1,5 km² terenu z mniej niż 1,5 tys. mieszkańców, głównie żyjących w ufortyfikowanym miasteczku na Skale Monakijskiej. Mając jednak sporą sumę od Francji zainwestował, w Towarzystwo Łaźni Morskich w Monako. Zarząd nad nim i prawa monopolu gier hazardowych na 50 lat oddał Franciszkowi Blancowi, zarządcy kasyna w Homburgu – wówczas największego w Europie. 

Sprawny zarząd Blanca i jego żony Marii, budowa linii kolejowej, rozwój turystyki oraz fakt, że w większości państw ówczesnej Europy gry hazardowe były zabronione spowodowały, że niewielkie księstwo szybko zrobiło karierę. Dochody były na tyle duże, że Karol III zniósł w państwie wszelkie formy podatku dochodowego. Ponadto rodzinie książęcej i obywatelom Monako zabroniono wstępu do kasyna. Obok niego w Monte Carlo  powstała opera, luksusowe hotele, tramwaje, a okazałe budynki projektowali najwybitniejsi architekci Paryża, z Karolem Garnierem na czele. Niewielki kraj stał się jednym z symboli Belle époque; gośćmi księstwa były liczne głowy koronowane i elity z całego kontynentu. W 1911 odbył się pierwszy rajd Monte Carlo.

Następca Karola III, rządzący od 1889 Albert I interesował się nauką, w szczególności oceanografią, antropologią i paleontologią. Ufundował on m.in. słynny Instytut Oceanograficzny, Ogród Egzotyczny, odbył liczne podróże morskie.

Większość okresu międzywojennego i czas II wojny światowej Monako rządził książę Ludwik II, który służył w trakcie I wojny światowej w armii francuskiej. Uprzywilejował on rozwój infrastruktury sportowej i turystycznej, a kraj zaczął przyciągać coraz więcej obcego kapitału dzięki niskim podatkom.
W czasie II wojny światowej Monako było oficjalnie neutralne, ale Ludwik II prowadził politykę naśladującą rząd Vichy, m.in. zgodził się na deportację Żydów.

Powojenna krytyka „dziwnej neutralności” groziła nawet utratą niepodległości i aneksją maleńkiego księstwa przez Francję. Niezależność państwa została utrzymana w głównej mierze dzięki postawie wnuka Ludwika II, przyszłego księcia Rainiera III, który wstąpił jako ochotnik do armii francuskiej, gdzie brał aktywny udział w walkach.

 

 

Źródło: niezalezna.pl