„Jeśli taka sytuacja miała miejsce, mimo że jej nie pamiętam, to jest mi po prostu przykro i przepraszam” – napisał poseł Platformy Obywatelskiej w komentarzu pod relacją na Facebooku, opisującą brawurową akcję wymijania przez posła Szczerbę kolejki do toalety.
Poseł Szczerba nie pamięta, czy na pewno władował się do toalety bez kolejki, nie pamięta, czy poprawiając fryzurę przed lustrem czekał, aż drzwi uchylą się na tyle sekund, ile potrzebne jest obrońcy demokracji na wyprzedzenie czekających za potrzebą zwykłych zjadaczy chleba i zamknięcie się w zaciszu kabiny. Nie przypomina sobie, czy w kabinie zaciął się zamek, nie pamięta też, czy ktoś pomógł mu wydostać się z pułapki, wreszcie nie pamięta, czy po uwolnieniu mroził wyrolowanych współtowarzyszy z kolejki spojrzeniem i tekstem, że sobie ich zapamięta. Wreszcie poseł Szczerba nie pamięta, czy wytrącił dziennikarzowi z ręki telefon, którym ten chciał scenę uwiecznić. Sprawa nazwana została przez internautów #SzczerbaWKiblu. Jest o tyle żenująca, co ciekawa.
Głównie z jednego powodu. Oddaje bowiem w pigułce sposób postępowania i myślenia całego środowiska politycznego, z którego pan poseł się wywodzi. Spójrzmy na tę sekwencję raz jeszcze: pan poseł omija osoby stojące w kolejce, sugerując, że przybył tu w zupełnie innym celu niż jest naprawdę – że przyszedł tylko umyć ręce. To podstęp stosowany przez szefów pana Szczerby wielokrotnie – ot, choćby przez byłego premiera, który starając się o poparcie w wyborach, zaprzeczał, aby starał się o jakiekolwiek stanowisko zagraniczne.
Tylko po to, by objąć je natychmiast, kiedy otworzyły się drzwi do takiej możliwości. Symboliczne jest również zacięcie się pana posła w miejscu odosobnienia. To albo spektakularna nieudolność, albo kuriozalny pech, niczym w wypadku suto opłacanych platformianych budowniczych nieistniejącej elektrowni jądrowej lub związków z krętaczami od Amber Gold. Sprawdzona metoda obrońców demokracji objawiła się również po uwolnieniu pana posła z zatrzaśniętej kabiny. Cóż bowiem stara się zrobić pan poseł z osłupiałymi świadkami swojego bezczelnego i nieudolnego występu? Zastraszyć. Bierze przykład ze swoich szefów, którzy niegdyś do śmiejących się im w twarz kibiców mówili: „Idziemy po was” i organizowali przeciwko nim miejskie łapanki, jak w czasie słynnej akcji „Widelec”. Kiedy jednak próby zastraszenia przynoszą efekt odwrotny do spodziewanego, a świadkami kompromitacji polityka okazują się być przedstawiciele mediów, ten sięga po inny sprawdzony w boju sposób działania: wali w dziennikarzy. I znowu robi to samo, co jego macierzysta partia czyniła, kiedy gazety ujawniały niewygodne dla niej fakty: używa siły, niczym Donald Tusk, wysyłając ABW do siedziby tygodnika „Wprost”. Kiedy zaś mleko się rozleje i wydaje się, że kompromitacja jest pełna, a jedyne, co pozostaje, to zaszyć się w mysiej dziurze, poseł Szczerba daje dowód, że jest wzorcem z Sèvres działacza Platformy: mówi po prostu, że nie pamięta, czy coś takiego się wydarzyło.
