Svante Paabo, tegoroczny noblista w dziedzinie fizjologii i medycyny, założył w 1999 r. ośrodek naukowy - Instytut Antropologii Ewolucyjnej im. Maxa-Plancka w Lipsku. Biolog został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny 2022 za "odkrycia dotyczące genomów wymarłych homininów i ewolucji człowieka" - ogłosił w poniedziałek Komitet Noblowski. Tegoroczny laureat jest synem innego szwedzkiego noblisty.
Svante Paabo urodził się w 1955 r. w Sztokholmie (Szwecja). Pracę doktorską obronił w 1986 r. na Uniwersytecie w Upsali. W 1990 r. uzyskał tytuł profesora na Uniwersytecie w Monachium (Niemcy). W 1999 r. założył Instytut Antropologii Ewolucyjnej im. Maxa-Plancka w Lipsku (Niemcy), gdzie pracuje do dziś. Jest również zatrudniony jako adiunkt w Instytucie Nauki i Technologii w Okinawie (Japonia).
Założony przez niego instytut należy do Towarzystwa Maxa Plancka – największej niemieckiej instytucji naukowej. Zyskał opinię prestiżowego ośrodka naukowego - prowadzi sie tam badania w zakresie dziejów ludzkości z perspektywy interdyscyplinarnej, przy użyciu analiz porównawczych genów, kultur, zdolności poznawczych, języków i systemów społecznych.
"Paabo był głęboko poruszony, aż odjęło mu mowę, ale jest bardzo szczęśliwy" - powiedział sekretarz Komitetu Noblowskiego Thomas Perlmann, który poinformował noblistę przez telefon o przyznanej mu nagrodzie. "Zapytał, czy może o tym komuś powiedzieć - i czy może powiedzieć żonie - a ja odparłem, że w porządku. Był niesamowicie podekscytowany" - podsumował Perlmann.
Szwedzki noblista odkrył, że transfer genów wymarłych człowiekowatych do genomu człowieka współczesnego (Homo sapiens) następował po wyjściu przodków ludzi z Afryki, około 70 tys. lat temu. Ustalił też, że przepływ genów od wymarłych człowiekowatych do genomu współczesnego człowieka odgrywa istotną rolę w dzisiejszych czasach - na przykład wpływa na to, jak nasz układ odpornościowy reaguje na infekcje - napisał Komitet Noblowski.
Svante Paabo jest synem innego noblisty, szwedzkiego biochemika Sune Bergstroema, który Nobla z dziedziny fizjologii i medycyny otrzymał w 1982 roku za badania nad prostaglandynami.