Nie mnie pisać o okolicznościach i motywacjach, które zmusiły ofiarę do tak radykalnej formy działania. Na pewno nigdy nie możemy pochwalać odbierania sobie życia. Niemniej sytuacja ta, z konieczności, przywołuje we wspomnieniach inny, równie radykalny, akt protestu. Mowa o tzw. szarym człowieku, czyli o Piotrze Szczęsnym. Wyobraźcie sobie teraz Państwo, że człowiek, który zabił się podczas protestu medyków, zrobił to jednak jako akt sprzeciwu wobec Prawa i Sprawiedliwości. Wrzask byłby niesamowity. Okładki „Newsweeka”, „Polityki”, „Wyborczej”, wydanie specjalne TVN-u trwające z dobę, Onet zmieniający swoje barwy na żałobne. Temat byłby wałkowany na każdy możliwy sposób, zrobiono by wszystko, by wykorzystać tę tragedię do nakręcania kampanii nienawiści wobec władzy. Stałoby się zapewne coś jeszcze gorszego, dokładnie jak w wypadku samobójstwa Piotra Szczęsnego. Otóż zaraz dowiedzielibyśmy się, że to bohater. Że tak, należy oddawać życie, bo taka potrzeba. Zaraz mielibyśmy zastęp dziennikarzy i autorytetów, oczywiście wszystkich funkcyjnych względem PO, którzy rozprawialiby o pięknie tego czynu. Ogłosiliby, że to wzór do naśladowania. Oczywiście, teraz nie mogą. I, znając poziom tego środowiska, zapewne są z powodu tego faktu głęboko nieszczęśliwi. Pamiętam, jak na samym początku usta polityków PO i związanych z nimi autorytetów pełne były wezwań do tego, „by nigdy nie zapomnieć”. I zgadzam się z nimi. Nigdy nie możemy zapomnieć o „szarym człowieku”. I o kanaliach, które swoim bełkotem, szaleństwem i agresją popchnęły go do tego czynu, i jeszcze gorszych hien, które kilka tygodni po jego śmierci robiły wszystko, żeby takich tragedii było jeszcze więcej.
Samobójstwo jest spoko?
Starszy mężczyzna dokonał samookaleczenia na terenie „białego miasteczka” przed KPRM w Warszawie, gdzie odbywa się protest medyków. Zdarzenie zakończyło się tragicznie. Po przewiezieniu do szpitala mężczyzna zmarł. Okazuje się, że zostawił list pożegnalny, w którym sprzeciwia się „politycznemu protestowi”.
