Stanisław Żurakowski: zdobywca Monte Cassino, wierny polskim ideałom. Wspomina go "The Times"
Brytyjski dziennik "The Times" zamieścił obszerne wspomnienie o zmarłym pod koniec lipca w wieku 103 lat podpułkowniku Stanisławie Żurakowskim, jednym z ostatnich zdobywców Monte Cassino w 1944 r.
Stanisław Żurakowski urodził się 24 lipca 1920 r. w Wołominie w rodzinie polskich uchodźców z Kijowszczyzny. Jego ojciec, Stanisław Ludwik (1886-1940), był prawnikiem, oficerem rezerwy WP, w okresie międzywojennym urzędnikiem państwowym, następnie samorządowym: burmistrzem Włodzimierza Wołyńskiego, Zdołbunowa i Ostroga (do 17 września 1939 r.); aresztowany przez NKWD, został zamordowany w Katyniu.
Po wejściu wojsk sowieckich na wschodnie tereny II RP 19-letni wówczas Stanisław, próbował wraz ze starszym bratem Józefem przedostać się do Francji, gdzie polski rząd na uchodźstwie organizował siły zbrojne, ale zostali schwytani na granicy. Wywieziony do Archangielska, a stamtąd do łagru w Narjan-Mar pracował niewolniczo przy wyrębie lasu i budowie linii kolejowej. We wrześniu 1941 r. został zwolniony z obozu. 28 września 1941 r., w miejscowości Tockoje, wstąpił do Wojska Polskiego (Polskie Siły Zbrojne w ZSSR, późniejszy 2 Korpus Polski).
Po niemieckiej inwazji na Związek Sowiecki i amnestii dla polskich jeńców Stanisław i Józef Żurakowscy, a także ich młodszy brat Antoni trafili do Iraku, do formowanego tam 16. Lwowskiego Batalionu Strzelców, który później stał się częścią dowodzonego przez generała Władysława Andersa 2. Korpusu Polskiego. W styczniu 1944 r. 2. Korpus Polski został przerzucony na południe Włoch, aby wspomóc brytyjską 8. Armię.
Wojnę Stanisław Żurakowski zakończył w stopniu podporucznika. Po nastaniu pokoju nie zdecydował się na powrót do oddanej pod sowiecką kontrolę Polski, lecz wraz matką i siostrami pozostali na emigracji. Do Polski wrócił tylko inny jego brat, Ludwik, który w 1939 r. został pojmany przez Niemców.
Stanisław Żurakowski przybył do Wielkiej Brytanii w 1947 r., początkowo pracował w kopalni węgla w hrabstwie Somerset, później w brytyjskich kolejach. Jak pisze "The Times", uwielbiał brytyjski styl życia i brytyjskie poczucie humoru, miał wielki szacunek dla rodziny królewskiej, a w wraz z żoną Doreen, którą poślubił w 1949 r., zwiedzili na motocyklu cały kraj, ale nie mieli dzieci. Po wojnie wracał do Włoch, by odwiedzić groby swoich braci oraz zobaczyć wioski, w wyzwalaniu których uczestniczył. Dużo czasu poświęcał też Instytutowi Polskiemu i Muzeum gen. Sikorskiego w Londynie.
W uznaniu zasług odznaczony przez Rząd RP na Uchodźstwie: Srebrnym (1968) i Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985, „za całokształt pracy niepodległościowej i społecznej w Instytucie Polskim i Muzeum im. gen. Sikorskiego”). Awansowany na stopnie: porucznika (1964), kapitana (1990), majora (2000) i podpułkownika (2008) rezerwy. Z okazji setnych urodzin został awansowany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę na stopnień podpułkownika.
Całym swoim życiem Stanisław Żurakowski zaświadcza wierność ideałom i wartościom Polski Niepodległej, był i jest przykładem patriotyzmu pozbawionego zbędnego patosu. Nestor społeczności wolontariuszy IPMS, odcisnął widoczny ślad w przedstawicielach kilku jej pokoleń bezkompromisowym dążeniem do tego, co nazywa „przyzwoitym ludzkim życiem”. Trudy walki o wolność Ojczyzny, której poświęcił lata młodzieńcze i kontynuował w życiu emigracyjnym, nigdy nie zabiły w nim nadziei na jej odzyskanie i dumy z niepodległej Polski.
– informowała Kancelaria Prezydenta w 2020 roku.
Stanisław Żurakowski zmarł 27 lipca, trzy dni po swoich 103. urodzinach.
Źródło: niezalezna.pl
