Zbrodniarze w białych fartuchach
Przed amerykańskim trybunałem w Norymberdze rozpoczął się tzw. proces lekarzy. Ława oskarżonych składała się z 23 osób, członków nazistowskich służb medycznych. Zasiedli na niej m.in. dr Karl Brandt – Główny Komisarz do spraw Zdrowia i Higieny Rzeszy i lekarz przyboczny Adolfa Hitlera, dr Karl Gebhardt – lekarz przyboczny Heinricha Himmlera i ostatni prezes hitlerowskiego Czerwonego Krzyża) czy dr Waldemar Hoven – lekarz obozowy w Buchenwaldzie. Wśród oskarżonych zabrakło osławionego dr Jozefa Mengele, a także dr Enno Lollinga – naczelnego lekarza obozów koncentracyjnych, którzy popełnili samobójstwo w 1945 roku, gdy klęska Rzeszy była nieunikniona.
Wszyscy lekarze oraz Viktor Brack, Rudolf Brandt i Wolfram Sievers, którzy nie mieli wykształcenia medycznego, oskarżeni zostali o popełnienie zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości oraz o przynależność do SS, jako organizacji przestępczej. Zarzuty oskarżenia mówiły m.in. o przeprowadzaniu pseudomedycznych eksperymentów na więźniach obozów koncentracyjnych, bez zgody więźniów, z narażeniem ich zdrowia i życia, nie mające większego sensu z punktu widzenia medycznego, tak więc ich cel był zbrodniczy. Dotyczyło to m.in. dr Karla Gebhardta i dr Herty Oberheuser, którzy osobiście przeprowadzali eksperymenty na więźniarkach Ravensbrück czy dr Waldemara Hovena, który prowadził podobną działalność jako lekarz obozowy w Buchenwaldzie. Dr Karl Brandt rozkazywał wykonywać te eksperymenty i je osobiście nadzorował. Viktor Brack był odpowiedzialny za akcję T4, czyli eutanazję chorych umysłowo i inwalidów oraz akcję eksterminacji niezdolnych do pracy więźniów w obozach koncentracyjnych. Był także współodpowiedzialny za przeprowadzenie Einsatz Reinhard oraz za plany sterylizacji całych narodów. Instytut Higieny Waffen-SS, kierowany przez dr Joachima Mrugowsky'ego dokonywał licznych pseudoeksperymentów na więźniach obozów i współpracował z firmami chemicznymi w celu dostarczania gazów trujących do obozów zagłady. Towarzystwo Ahnenerbe, którym zarządzał Wolfram Sievers, dopuściło się licznych zbrodni łącząc jednocześnie badania nad „rasami niższymi” z badaniami w celach wojskowych, m.in. testowano na niewinnych ofiarach użycie gazów bojowych. Także pozostali lekarze byli oskarżeni o popełnienie rozlicznych zbrodni, na czele z przeprowadzaniem eksperymentów pseudomedycznych.
Trybunał amerykański ogłosił wyrok 20 sierpnia 1947. 7 oskarżonych skazanych zostało na karę śmierci przez powieszenie, 9 na kary dożywotniego lub terminowego pozbawienia wolności, a 7 uniewinniono. Wszystkie wyroki śmierci wykonano 2 czerwca 1948 w więzieniu Landsberg. Proces lekarzy był jedynym z procesów norymberskich, w którym wykonano wszystkie wyroki śmierci. Jednakże kary pozbawienia wolności były stopniowo łagodzone przez władze amerykańskie (przed 1960 wszyscy skazani byli już na wolności). W uzasadnieniu wyroku trybunał określił też dokładnie, jakie przesłanki powinny spełniać eksperymenty, by uznać je za eksperymenty medyczne i by nie podlegały one karze – tzw. kodeks norymberski. Uzasadnienie to stanowi odniesienie dla większości współczesnych regulacji prawnych dotyczących prowadzenia badań klinicznych.
Źródło: niezalezna.pl
