Rada Komisarzy Ludowych ściśle określiła zadania WCzK. Na początku składały się z trzech punktów:
1. Ścigać i likwidować wszystkie akcje kontrrewolucyjne i sabotażowe na obszarze całej Rosji, bez względu na to, kto je organizował.
2. Oddawać pod sąd Trybunału Rewolucyjnego wszystkich sabotażystów i kontrrewolucjonistów.
3. Przeprowadzać wstępne dochodzenia, jeśli są one konieczne do zachowania bezpieczeństwa.
Rzeczywistość pokazała, że kompetencje i zadania WCzK były nieograniczone. Spełniała ona nie tylko funkcję policji politycznej, ale także sądu i kata. Przeprowadzała wysiedlenia i konfiskaty mienia, ścigała przestępstwa pospolite, walczyła ze spekulacją, cenzurowała prasę i wydawnictwa, zajmowała się bezpośrednią ochroną rządu i partii. 21 lutego 1918 roku dekretem „Socjalistyczna Ojczyzna w niebezpieczeństwie” wprowadzono prawo do rozstrzelania bez sądu dla „agentów wroga, spekulantów, grabieżców, chuliganów, kontrrewolucyjnych agitatorów”. 24 lutego ustanowiono tzw. trójki, które pełniły funkcję „trybunałów rewolucyjnych”, a cztery miesiące później przywrócono karę śmierci, czego domagał się Lenin. Pierwszych egzekucji dokonano w Piotrogrodzie (dziś Sankt Petersburg) w Twierdzy Pietropawłowskiej.
Przez wszystkie lata funkcjonowania Czeka zamordowała ponad 500 tys. ludzi. Zorganizowała również pierwsze łagrów. Feliks Dzierżyński, już jako szef Czeki, z zimną krwią osobiście torturował i zabijał zatrzymanych, zyskując miano "Krwawego Feliksa".
Reklama
