Antoni Gaudí i Cornet urodził się 25 czerwca 1852 roku prawdopodobnie w Reus (Hiszpania) i został ochrzczony następnego dnia. W 1863 roku uczęszczał do szkoły w Reus, a w 1868 roku przeniósł się z rodziną do Barcelony, gdzie skończył szkołę średnią, mieszkając ze swoim bratem Francesco. W 1876 roku jego brat i matka zmarli. Gaudí skończył Szkołę Architektury w Barcelonie, uzyskując tytuł architekta 15 marca 1878 roku. Jesienią tego samego roku zapisywał swoje uwagi dotyczące architektury, znane obecnie jako „Rękopis” Reus. Gaudí przedstawił w nich swoje pomysły dotyczące ornamentacji i projektowania budynków religijnych demonstrując przy tym niezwykłą wiedzę i przywiązanie do tajemnic wiary chrześcijańskiej. Rok później zmarła jego siostra, a on wraz z ojcem został opiekunem jej córki. W 1882 roku rozpoczął współpracę z architektem Joanem Martorellem i Montellsem.
Sagrada Familia
W tym samym roku w Barcelonie pobłogosławiono i położono kamień węgielny pod kościół Sagrada Familia, Gaudí przyjął kierownictwo prac, przekształcając pierwotny projekt Francisco Villara. Było to stałe i ciągłe zaangażowanie aż do końca życia, w którym przejawiał swój artystyczny geniusz, swoje uczucia religijne i głęboką duchowość. W latach 1887-1893 zaprojektował i kierował kilkoma dziełami świeckimi i religijnymi. W 1894 roku Gaudí poważnie zachorował, co było spowodowane ścisłym postem. Owo zagrożenie życia, było jednocześnie głębokim duchowym doświadczeniem w poszukiwaniu Boga. Po kryzysie kontynuował pracę jako architekt przy różnych projektach. Jest twórcą ponad 20 budowli sławnych na cały świat, wiele z nich powstało na zamówienie przemysłowca i przyjaciela Eusebiego Güella. 30 października 1906 roku zmarł jego ojciec, a cztery lata później siostrzenica. Pozostawiony sam, podjął prawdziwe duchowe wyzwanie i, odmawiając nowych zleceń, skoncentrował się na budowie Sagrada Familia. W 1925 roku przeniósł się do małego pokoiku w szopie budowlanej postawionej przy katedrze. Założył dwie pobożne fundacje ku pamięci swojego ojca w parafii Riudoms, a matki w kościele klasztornym w Reus. Około 17:30 w poniedziałek, 7 czerwca 1926 roku, wpadł pod tramwaj. Nierozpoznany został zabrany do szpitala Santa Creu, miejskiego szpitala dla ubogich. Po otrzymaniu ostatnich sakramentów i innych pomocy duchowych, zmarł w tym samym szpitalu 10 czerwca. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Mój Boże, mój Boże!”. W sobotę, 12 czerwca, przez miasto przeszła procesja pogrzebowa, w której uczestniczyło około 30 000 osób. Trasa wiodła ze szpitala Santa Creu do Sagrada Familia, gdzie zgodnie z życzenie został pochowany w krypcie kaplicy Matki Bożej z Góry Karmel.
Życie mistyczne
„Czcigodny Sługa Boży wierzył, że Sagrada Familia była misją, którą Bóg mu powierzył. Dzięki tej świadomości przekształcił neogotycki projekt w coś innego i oryginalnego, inspirowanego formami natury i bogatego w symboliki, które wyrażały jego głęboką wiarę i duchowość, na które wpływ miały dziedzictwa benedyktynów, franciszkanów i św. Filipa Neriego. Zmierzył się z przeszkodami i trudnościami z odwagą i zaufaniem do Boga. Znosił zazdrość i gorycz porażki.
Kontynuując pracę jako architekt, coraz bardziej wycofywał się w siebie, w modlitwę, w czytanie Biblii, w życie liturgiczne. Był wielbicielem chorału gregoriańskiego promowanego przez św. Piusa X. W ostatnim okresie jego wewnętrzna ścieżka osiągnęła swój szczyt, karmiona surowym, klasztornym życiem, skoncentrowanym na modlitwie, pokucie i rygorystycznym poście.
Poruszony tęsknotą za zjednoczeniem z Panem, prowadził dobre życie duchowe i moralne, ponad zwyczajne, z pewnymi śladami życia mistycznego. Był przekonanym i praktykującym chrześcijaninem, wytrwałym w sakramentach, który ofiarował Bogu owoce swojej pracy rozumianej jako misja, aby ludzie poznawali i przybliżali się do Boga. Uczynił sztukę hymnem chwały Panu.
Sława świętości rozwinęła się szczególnie w ostatnich latach życia i pozostała żywa i intensywna nie tylko w Hiszpanii, ale także w innych krajach i na innych kontynentach, często w połączeniu ze sławą artystyczną i kulturalną” – naisano w biogramie zamieszczonym na stronie Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych.
