Wizytę w Polsce premiera Japonii Fumio Kishidy, niezależnie od oficjalnych komunikatów, należy wiązać z podobnym położeniem obu państw w relacjach ze Stanami Zjednoczonymi. Japonia na Dalekim Wschodzie odgrywa rolę wiodącego sojusznika USA, podobną rolę w Europie Środkowej zaczyna odgrywać Polska.
Wizyty prezydenta Joego Bidena w Kijowie i Warszawie były: sygnałem dla Kremla, że USA nie odstąpią Ukrainy (skala zaangażowania ich prestiżu w zwycięstwo Kijowa czyniłaby z klęski Ukraińców porażkę Waszyngtonu, podważałaby wiarę w jego potęgę i uruchomiła jej testowanie przez wrogów USA na całym świecie);
31 stycznia br. ministrowie spraw zagranicznych Polski Zbigniew Rau, Estonii Urmas Reinsalu, Litwy Gabrielius Landsbergis i Łotwy Edgars Rinkēvičs podpisali w Rydze deklarację o wspólnym postrzeganiu natury zagrożeń i o pogłębieniu współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa, rozwoju gospodarczego oraz na rzecz pomocy dla walczącej z rosyjskim najazdem Ukrainy.
3 października bieżącego roku minęła 32. rocznica zjednoczenia Niemiec, będąca jednocześnie 78. rocznicą upadku Powstania Warszawskiego i początku metodycznego wyburzania przez Niemców stolicy Polski – już nie w wyniku walk, ale na mocy zbrodniczego rozkazu Führera III Rzeszy Niemieckiej, nakazującego wymazanie niepokornego miasta z mapy Europy. Tego samego, symbolicznego dnia rząd Rzeczypospolitej Polskiej przesłał na ręce rządu Republiki Federalnej Niemiec notę dyplomatyczną w sprawie „podjęcia niezwłocznego działania, zmierzającego do trwałego, kompleksowego, ostatecznego, prawnego i materialnego uregulowania kwestii następstw agresji i okupacji niemieckiej w latach 1939−1945”.
4 października doszło w Warszawie do spotkania i wspólnej konferencji prasowej szefów dyplomacji Polski Zbigniewa Raua i RFN Annaleny Baerbock. Głównym tematem rozmów była kwestia reparacji niemieckich. Baerbock potwierdziła, że według Berlina na Niemcach ciąży odpowiedzialność moralna, ale już nie finansowa.
11 sierpnia przypada tragiczna rocznica wydania w 1937 r. przez szefa NKWD Nikołaja Jeżowa rozkazu nr 00485, na mocy którego rozstrzelano 111 091 Polaków, a 28 744 zesłano do gułagu. Nie ma w dziejach ludzkości drugiego podobnego jednorazowego aktu administracyjnego skutkującego zamordowaniem tak wielkiej liczby ludzi.
W dniach 28–30 czerwca odbędzie się w Madrycie XXX szczyt NATO. To miejsce w kontekście Sojuszu Północnoatlantyckiego dobrze się Polakom kojarzące. W stolicy Hiszpanii bowiem na XIV szczycie NATO 8–9 lipca 1997 r. Rzeczpospolita została zaproszona do członkostwa w tej największej w historii i jak dotąd najskuteczniejszej strukturze wspólnej obrony Zachodu.
Józef Piłsudski nazywał wojnę „skrótem historii”. Zwracał w ten sposób uwagę na fakt gwałtownego przyspieszania w warunkach wojennych rozmaitych procesów społecznych i politycznych. Dramatyzm starcia militarnego jest bowiem źródłem presji, którą wojna wywiera na ludzi, zmuszając ich do podejmowania decyzji, których bez niej by nie podjęli, i do samookreślania się wobec szybko biegnących wydarzeń, i to samookreślania się nie deklaratywnego, lecz wyrażonego w działaniu czy zaniechaniu o skutkach materialnych, często decydujących o życiu lub śmierci. Mechanizm ten zmienia życie polityczne państw, nierzadko w sposób rewolucyjny, przekształcając poglądy opinii publicznej. Rzeczy dotychczas skryte przed jej oczami lub dla wygody wypierane ze świadomości stawia w pełnym świetle, zmuszając do ustosunkowania się do nich i wyciągnięcia wniosków do działania.
Wojna na Ukrainie przyniosła bankructwo linii politycznej Niemiec. Pragnęły one dominować w zachodniej części Europy Środkowej. Nie mając potencjału, by panować nad jej całością, chętnie godziły się z panowaniem Rosji na wschód od granic UE i NATO. Potęga Moskwy, ciążąc bezpośrednio nad granicami Polski, państw bałtyckich i Rumunii, stanowiłaby stałą „groźbę dyscyplinującą” Polaków, Bałtów i Rumunów, ukazując im los Ukraińców, Białorusinów i Mołdawian jako alternatywę dla posłusznego poddawania się woli Berlina, słabnącego Paryża i powolnej im Brukseli.
Pełnoskalowa agresja Rosji na Ukrainę oznacza absolutną zmianę jakościową sytuacji bezpieczeństwa w Europie. To pierwsza taka wojna między dużymi państwami od 1945 r., wojna wynikająca z czystej woli agresji i podboju. Ponieważ dotyczy bezpośredniego sąsiada Polski, a rosyjskie względy operacyjne, potrzeba odcięcia Ukrainy od dostaw i zaopatrzenia z Zachodu wymagają uderzenia po osi Brześć nad Bugiem–Lwów, możemy znaleźć się w sytuacji, kiedy decyzje o respektowaniu bądź nie granicy polskiej będą podejmowali rosyjscy dowódcy polowi.
Nie należy oczekiwać przełomu po wizycie szefa polskiej dyplomacji w Moskwie. Aktywność OBWE, której Polska obecnie przewodniczy – i w ramach tej kompetencji minister Zbigniew Rau prowadzi rozmowy – nie jest w stanie powstrzymać zdeterminowanego agresora. Jest za to w stanie podnieść koszty wizerunkowe potencjalnej agresji. Polacy grają tu odmiennie niż większość państw, demonstrując swoją twardą solidarność z Ukrainą.
Madrycka deklaracja partii konserwatywnych to konsolidacja opozycji wobec unijnego mainstreamu. A ten żadnej opozycji nie toleruje. Okrzyk: „Zwolennicy Putina się jednoczą” to na tle polityki Niemiec i Francji dowód jego intelektualnej nicości. Pod wpływem PiS deklaracje antyrosyjskie złożył kilka miesięcy temu Salvini, a teraz kolejni przywódcy partii konserwatywnych.
Premier Mateusz Morawiecki w Parlamencie Europejskim zaproponował powołanie trzeciej izby Trybunału Sprawiedliwości UE, której jedynym zadaniem byłoby ocenianie, czy instytucje unijne działają w granicach nadanych im traktatowo kompetencji, czy też przekraczają je, dokonując uzurpacji. By lek ten był skuteczny, trzeba ją jednak doprecyzować.
Opozycja pozycjonuje się jako siła proeuropejska w kontraście do „antyeuropejskiego PiS”. Czyni tak od czasu, gdy śp. prezydent Lech Kaczyński podjął postulowany pierwotnie przez PO sprzeciw wobec systemu głosowania w Radzie UE, zawartego w traktacie lizbońskim – słynny spór Nicea czy Lizbona, kiedy to najpierw Jan Rokita z trybuny sejmowej wołał w imieniu PO „Nicea albo śmierć”, a potem, gdy PiS poparło to stanowisko, PO zmieniła własne o 180 stopni. PO, świadoma, że straszenie polexitem dodaje jej poparcia, wmawia ten zamiar rządowi, jako dowód na jego realność ukazując każdy sprzeciw wobec uzurpacji obecnego głównego nurtu UE.
Opozycja kłamie, że Trybunał Konstytucyjny uznał traktat o UE (TUE) za sprzeczny z konstytucją, co ma oznaczać jego odrzucenie przez Polskę i polexit. TK wskazał na niezgodność z konstytucją nie TUE ani żadnego z jego artykułów, lecz wykładni prawa unijnego przyjętej przez TSUE.
Presja imigracyjna, którą przy pomocy Rosji wywiera Białoruś Łukaszenki na Litwę, przerzucając przez granicę białorusko-litewską nielegalnych imigrantów z Bliskiego Wschodu, stała się instrumentem, a pomocą którego obie dyktatury podjęły próbę skłócenia Polski i Litwy.
Przed spotkaniem Biden–Putin w trójkącie USA–Niemcy–Rosja mamy sytuację, która wynika z decyzji amerykańskiej administracji strategicznego zwrotu polegającego na koncentracji wszystkich sił na rywalizacji z Chinami, a zatem poszukiwania miejsc, gdzie można by tych sił zaoszczędzić.
Prezydent Joe Biden w swoim oficjalnym oświadczeniu określił rzeź Ormian w imperium osmańskim w 1915 r. mianem ludobójstwa. Dotychczas ze względów politycznych unikali tego wszyscy przywódcy USA. Deklaracja ta jest więc przełomem. Potępienie każdej zbrodni jest moralnie aktem słusznym. Zły stan stosunków na linii Stany Zjednoczone–Turcja jest jednak sprzeczny z interesami Polski i nie ma powodów do zadowolenia z jego objawów. Politycy nie są od wymierzania sprawiedliwości dziejowej.
