Ciekawostki turystyczne: Pałac Sybilli w Szczodrem - Śląski Windsor
Pałac w Szczodrem, zbudowany był w latach 1685-1692 jako rezydencja książąt oleśnickich. Po rozbudowie w latach 1851-1867 nazywany „Śląskim Windsorem”. Po pożarze w 1945, został rozebrany praktycznie w całości, opuszczone pozostałości obecnie stanowią własność prywatną.
W 1685 Krystian Ulryk I zakupił Szczodre i w latach 1685-1692 zbudował w nim letnią rezydencję dla swojej drugiej żony Sybilli Marii (1667-1694), księżniczki saksońsko-mersenburskiej, na cześć której nazwał zarówno miejscowość jak i pałac. W posiadłości bywali polscy królowie August II Mocny i August III Sas. Zadłużoną posiadłość kolejny właściciel, którym zgodnie z umową rodową był ich drugi syn Karol Fryderyk Wirtemberski, oddał w dzierżawę. Pałac stopniowo popadał w ruinę i już w 1715 roku nie nadawał się do zamieszkania.
Fryderyk August wszedł w posiadanie pałacu poprzez małżeństwo z Fryderyką Zofią Charlottą Augustą, córką Karola Krystiana ostatniego księcia oleśnickiego z linii Wirtembergów. W latach 1792-1802 pałac został rozbudowany o cztery boczne skrzydła i dwie wieże z kopułami, stajnię, wozownię, kawiarnię, teatr i pawilon dla gości.
Ogrody zaprojektował Christian Weiss (urodzony w Szczodrem nadworny ogrodnik Izabeli Czartoryskiej, projektant ogrodów w Wilanowie i Mokotowie pod Warszawą). Kolejnym właścicielem pałacu został książę oleśnicki Wilhelm. W 1829 gościł w nim car Rosji Mikołaj I wraz z żoną Fryderyką Hohenzollern. W latach 1851-1867 nadworny architekt Carl Wolf przebudował pałac w stylu gotyku angielskiego na wzór pałacu Windsor w Anglii. W 60 salach udostępnionych do zwiedzania znajdowało się 5000 grafik i obrazów. W pałacu funkcjonował teatr, w którym grali aktorzy z Wrocławia oraz zawodowy balet sprowadzony z Brunszwiku.
W 1884 pałac przeszedł na drodze dziedziczenia w ręce króla saskiego Alberta I. Pomieszczenia, w których znajdował się do tej pory teatr zostały przekształcone w kaplicę, do której sprowadzono marmurowy ołtarz z Wenecji, pokryto ściany jadalni skórzaną tapetą z wytłoczonymi antycznymi scenami oraz doprowadzono wodociąg i kanalizację. Król zmarł w pałacu 19 czerwca 1902. W latach 1904-1932 pałac był rezydencją króla saskiego Fryderyka Augusta III, który również zmarł w pałacu. W tym okresie zgromadzono tu unikatową kolekcję porcelany miśnieńskiej. Po przejęciu pałacu przez jego syna Fryderyka Krystiana, w 1932 cześć wyposażenia pałacu zlicytowano, a jedno skrzydło przebudowano na mieszkania. W kolejnych latach przewożono wyposażenie do innych pałaców, łącznie z parkietami i kasetonami.
W trakcie II wojny światowej w pałacu znajdowały się magazyny Wehrmachtu. W 1945 pałac został podpalony albo przez wycofujących się żołnierzy SS, albo przez plądrujących go żołnierzy sowieckich.
Po wojnie pałac został zajęty przez Urząd Bezpieczeństwa i w jego obrębie utworzono ośrodek wypoczynkowy dla funkcjonariuszy UB i utworzono gospodarstwo rolne zaopatrujące siedzibę UB we Wrocławiu. Rozszabrowane pozostałości pałacu zostały rozebrane w latach 1955-1957. W latach 70. XX wieku, została rozebrana oranżeria. W zachowanej północnej część wschodniego skrzydła, po kapitalnym remoncie w latach 1977-1980 utworzono Ośrodek Doskonalenia Kadr Urzędu Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia. Najwyższa wieża została rozebrana w 1970, a prace rozbiórkowe trwały aż do 1989.
Śląski Windsor- po rozbudowie w latach 1851-1867 pałac miał kubaturę blisko 40.000 m3, fasadę o długości 300 metrów (w tym fasada frontowa o długości 100 metrów). Na elewacji znajdowały się łuki Tudorów, a całość zakończona była blankami.
W 2015 roku z zespół pałacowo-parkowego pozostały: fragment wschodniego skrzydła– murowany, piętrowy, w stylu neogotyku angielskiego, dwuskrzydłowy z dwoma narożnymi ośmiobocznymi wieżami, trzy i czterotraktowy z dachem pogrążonym niewidocznym za attyką z blankami, fragment budynku teatru – murowany, piętrowy, w stylu neogotyku angielskiego, zbudowany na planie kwadratu, trzytraktowy z dachem płaskim niewidocznym za attyką, na elewacji frontowej ryzalit ze szczytem schodkowym, park przypałacowy (obecnie park wiejski) – w stylu angielskim, o powierzchni 9,75 ha, ze stawem w kształcie podkowy o powierzchni 1 ha, z grupą wierzb płaczących, ogród krajobrazowo-botaniczny (obecnie las) – o powierzchni 75 ha, stawy o powierzchni 10 ha, na terenie którego znajdują się pomnikowe drzewa – miłorząb dwuklapowy oraz dęby szypułkowe, brama południowa (pozbawiona dawniej wieńczących ją żeliwnych lwów) – murowana, okładana kamieniem, złożona z czterech słupów na cokole zwieńczonych fryzem arkadowym wraz z krenelażem, brama zachodnia (pozbawiona dawniej wieńczących ją żeliwnych lwów) – murowana, okładana kamieniem, złożona z czterech słupów na cokole zwieńczonych widocznymi tarczami herbowymi, dom dozorcy parkowego – murowany, parterowy, na planie litery T, z dachem dwuspadowym pokrytym dachówką karpiówką z szerokimi okapami, cześć okien z trójkątnymi zwieńczeniami obramowanymi z ozdobnymi nadprożami, zwierzyniec (obecnie las) – o powierzchni 200 ha.
Źródło: niezalezna.pl
