Przyroda na wyciągnięcie ręki: Co wiesz o... wodniczce?

Obecnie wodniczka w sezonie lęgowym występuje głównie w Polsce, na Białorusi, Litwie i Ukrainie, wyjątkowo rzadka w Niemczech; około 2011 roku wymarła na Węgrzech, prawdopodobnie wymarła też w zachodniej Rosji.

W Polsce jest to nieliczny ptak lęgowy głównie na północy i wschodzie kraju. W latach 2013–2018 jej liczebność szacowano na 3200–4500 śpiewających samców. Jest to największe skupisko wodniczki w Unii Europejskiej. W 2020 najliczniej występowała na Bagnach Biebrzańskich (około 80% krajowej populacji). Inne, izolowane stanowiska znajdują się w dolinie Narwi, Poleskim Parku Narodowym, na torfowiskach węglanowych pod Chełmem.

Od lat 60. i 70. obserwuje się drastyczny spadek jej liczebności, a w wielu rejonach całkowity zanik. Jest to spowodowane przede wszystkim kurczeniem się odpowiednich miejsc lęgowych – człowiek osusza tereny podmokłe, reguluje rzeki, rozbudowuje infrastrukturę komunikacyjną i na inne sposoby przekształca środowisko naturalne. 

Wodniczka zimuje w zachodniej Afryce, jednak dokładne miejsca zimowania są słabo poznane. 

Obie płci ubarwione jednakowo. Podobna do rokitniczki, lecz przez środek głowy biegnie biały pasek otoczony z obydwu stron paskami w kolorze czarnym. Przez górną część oka przebiega biała brew. Wierzch ciała brązowy, ale w porównaniu do rokitniczki ma odcień bardziej piaskowy i ciemniejsze, intensywne kreskowanie, podkreślone jaśniejszymi pasami. Kuper rdzawy, brązowo kreskowany. Spód ciała jasny, na piersi i po bokach drobno kreskowany. Wymiary średnie: długość ciała 13 cm, rozpiętość skrzydeł 19 cm, masa ciała 12 g.

Wymagania siedliskowe bardzo wysokie. Zamieszkuje żyzne torfowiska, podmokłe, rozległe łąki porośnięte turzycą z nielicznymi krzewami oraz rozlewiska nie głębsze niż 10–15 cm.

Gniazdo podobne wielkością i usytuowaniem do gniazda rokitniczki, doskonale ukryte wśród roślinności, zawsze kilkadziesiąt centymetrów ponad powierzchnią gruntu lub wody. Samce są poligamiczne i w ogóle nie zajmują się potomstwem, dlatego też niektóre z nich opuszczają tereny lęgowe już na początku lipca.

Jaja bardzo podobne do jaj rokitniczki. Składane są w liczbie 5–6 w połowie maja. U wodniczki coś takiego jak instytucja pary w ogóle nie istnieje. Gdy samica znajdzie samca, kopuluje z nim niekiedy nawet pół godziny. Samce wodniczki mają olbrzymie jądra i wielkie zbiorniki na nasienie, a w czasie kopulacji wprowadzają nasienie do układu rozrodczego samicy nawet siedem lub osiem razy. Gwarantuje to, że jaja przez nią złożone będą zapłodnione właśnie przez niego. Po rozłączeniu się partnerów samica powraca do budowanego przez siebie gniazda i w ciągu kilku godzin składa w nim pierwsze jajo. Następnego dnia udaje się na poszukiwanie samca, ale już innego. Takie zachowanie kontynuuje codziennie, aż do złożenia wszystkich jaj w lęgu. Każde z jaj może być zapłodnione przez innego samca.

Od złożenia ostatniego jaja trwa przez ok. 14 dni. Młode opuszczają gniazdo po ok. 18 dniach. Opieką młodych zajmuje się tylko samica. Samce w okresie lęgowym śpiewają i nie zajmują się gniazdem.

Pożywienie to wyłącznie drobne owady.

Liczebność światowej populacji w 2012 roku szacowano na 22–32 tysiące dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy. Na terenie Polski wodniczka jest objęta ścisłą ochroną gatunkową i wymaga ochrony czynnej. 

 

 

Źródło: niezalezna.pl

#Wodniczka