Ciekawostki turystyczne: Pieniny Spiskie
Pieniny Spiskie (lub Hombarki) to najbardziej zapomniana i najrzadziej odwiedzana część Pienin. Jest to najniższy fragment pasma, ciągnący się przez ok. 14 km między Jeziorem Czorsztyńskim i przełomem Białki. Główny grzbiet położony jest między Niedzicą oraz miejscowością Dursztyn i to właśnie na tym odcinku znajdują się najwyższe szczyty Hombarków.
Biegnie tędy również czerwony szlak turystyczny. Prowadzi on do Dursztyna, lecz w tej ostatniej miejscowości warto skręcić na trasę koloru zielonego i powędrować przez tzw. Dursztyńskie Skałki do wsi Krempachy.
Pod względem administracyjnym prawie całe Pieniny Spiskie znajdują się na obszarze gminy Łapsze Niżne, poza Pienińskim Parkiem Narodowym. Jedynie niewielki północno-wschodni skrawek (Zielone Skałki) włączony został w obręb tego parku.
Pieniny Spiskie położone są między pienińskim przełomem Dunajca a przełomem Białki między Kramnicą a Obłazową. Południową granicę tworzą Niedziczanka, Łapszanka, dolinka bezimiennego potoku między Śmietaniakiem a potokiem Słatwiny, Trybska Przełęcz i Dursztyński Potok. Długość całego pasma wynosi 14 km, szerokość 3–4 km, wysokość względna nad Jeziorem Czorsztyńskim wynosi 350 m (Żar). Najwyższym szczytem jest Żar (879 m). Główną część Pienin Spiskich tworzy równoleżnikowy wał od Niedzicy do Dursztyna, w którym wyróżnia się kolejno kulminacje: Cisówka (777 m), Barwinkowa Góra (725 m), Żar 879 m, Gajna Skała (782 m), Jurgowska Góra (733 m), Sosnowa Góra (748 m). W połowie swojej długości wał ten rozdzielony jest przełęczą Przesła. Topografowie wyróżniają jeszcze grupę Cisówek podzieloną dolinkami na kilka niewielkich grzbietów i kopulastych szczytów. Oprócz tego występuje jeszcze kilkanaście mniejszych wzniesień i skałek, m.in. są to: Hombark Niedzicki i Łapszański, Łysa Góra (739 m), Zielone Skałki, Kramnica. Grupę skał od Czerwonej Skały po Kramnicę określa się nazwą Dursztyńskie Skałki.
Przez miejscową ludność góry te nazywane były Hombarkami i jest to nazwa prawdopodobnie niemieckiego pochodzenia. W okolicy Pienin dużo jest nazw geograficznych niemieckiego pochodzenia; w pewnym okresie liczne tutaj było osadnictwo niemieckie. Kazimierz Sosnowski wprowadzał nazwę Pieniny Niedzickie, ale nie przyjęła się. Na niemieckich i austriackich mapach figurowała błędna nazwa Pasmo Braniska. Nazwę Pieniny Spiskie wprowadzono dopiero po II wojnie światowej i nie jest ona logiczna, nie obejmuje bowiem słowackiej części Pienin leżących również na Spiszu.
Szczyty mają niedużą wysokość względną, ale rzeźba terenu jest dość urozmaicona. Grań główna w okolicach Żaru jest skalista, wąska i stroma. Stoki poprzecinane są dolinami, a płynące ich dnem potoki w niektórych miejscach mają nagie koryto wyrzeźbione w skale.
Rejon jest silnie nawodniony, występuje tutaj około 130 źródeł, głównie na wysokości 500–700 m n.p.m.
Całe Pieniny Spiskie znajdują się w zlewni Dunajca. Potoki mają przebieg głównie południkowy i zasilają Przykopę, Łapszankę, Niedziczankę lub bezpośrednio Jezioro Czorsztyńskie. Stoki porośnięte są lasem, łagodniejsze użytkowane rolniczo.
Pod względem historyczno-etnograficznym teren ten wchodzi w skład Spiszu. Zamieszkuje go ludność spiska pochodzenia polskiego i słowackiego. Przetrwało jeszcze wiele drewnianych zabytków budownictwa ludowego, a kilka drewnianych kościołów zaliczanych jest do czołowych zabytków na całym polskim Podtatrzu. Liczne są przydrożne kapliczki. Najbardziej znanym zabytkiem regionu jest położony na wschodnim skraju Pienin Spiskich zamek w Niedzicy.
Roślinność jest tutaj uboższa gatunkowo niż w pozostałych rejonach Pienin, jednak dużo bogatsza niż w znacznie większych Beskidach. W tym niewielkim rejonie występuje aż 786 gatunków roślin, w tym aż 112 gatunków górskich, a wśród nich 11 to gatunki alpejskie, które przywędrowały tutaj z Tatr wzdłuż koryta rzeki Białki. Bogata jest flora roślin kserotermicznych porastająca wapienne skałki. Należy do niej 120 gatunków, co stanowi 15% całej flory Pienin Spiskich.
Źródło: niezalezna.pl
