Ciekawostki turystyczne: Pałac Sanguszków w Lubartowie
Rezydencja w Lubartowie stoi w północnej części centrum miasta przy dawnych mokradłach, a obecnie jeziorze. To ładny barokowy pałac z balkonem i frontonem nad wejściem, posiada dwie kondygnacje i dwa alkierze (dobudówki narożne), tak postawione, iż z przodu nie są widoczne.
Do jeziora ciągnie się zadbany ogród, w którym po południowej stronie pozostała fosa, a od północy stoi budynek oranżerii.
Zespół pałacu Sanguszków obejmuje murowany pałac z XVIII w., bramę pałacową, park i staw za pałacem oraz pozostałości mostu. Posiadłość została założona ok. połowy wieku XVI w. przez Piotra Firleja, i miała ona wtedy profil obronny. Obecny pałac w stylu barokowym zbudowano w drugiej połowie XVII w.
W 1693 roku Tylman z Gameren sporządził projekt przebudowy zamku dla marszałka wielkiego koronnego Józefa Karola Lubomirskiego, ale nie wiadomo, czy został on w pełni zrealizowany. W roku 1705 podczas wojny północnej pałac został częściowo zniszczony. Odbudowany z funduszy księcia Pawła Karola Sanguszki, według projektu Pawła Antoniego Fontany zyskał m.in. portyk i trzecią kondygnację. Poza tym wyposażono wnętrza, dobudowano ogrodzenie oraz uporządkowano wystrój parku za pałacem.
Potem rezydencja wielokrotnie zmieniała właścicieli. Był on pod administracją Banku Polskiego w XIX wieku, jak również pełnił funkcję szpitala wojskowego. W 1925 roku pałac kupiło Zgromadzenie Zakonne Braci Kresowych. Rok 1933 nie zapisał się dobrze w historii tego zabytku – pożar, który wybuchł w rezydencji zniszczył dach i wnętrza pałacowe. Zarząd Miejski wykupił ruinę wraz z ogrodem w latach 1935–1938. Odbudowa i remont generalny miał miejsce już po II wojnie światowej, w latach 1950–1970. Obecnie pełni funkcję siedziby Starostwa Powiatowego w Lubartowie.
Obiekt został zaadaptowany na siedzibę starostwa powiatowego i posiada wspaniale prezentujący się, stylowo urządzony pokój tzw. Salę Rycerską, przeznaczoną na konferencje. Wiszą w niej portrety właścicieli z rodu Sanguszków.
Znane opisy wnętrz pałacu lubartowskiego mówią o: sali bilardowej, teatrze, bibliotece ze spiralnie wznoszącą się podłogą oraz wspaniałej sieni ze schodami dębowymi zdobionymi posągami gigantów.
Źródło: niezalezna.pl
