Szyszkowiec łuskowaty oryginalny grzyb
Szyszkowiec łuskowaty (Strobilomyces strobilaceus) to niezwykle prezentujący się grzyb. Jako jedyny polski grzyb rurkowy (borowikowaty), obrośnięty bryłowatymi łuskami, zdaje się niemożliwy do pomylenia z innymi gatunkami. Owocniki tworzy od lata do jesieni w lasach iglastych, liściastych oraz mieszanych.
Żyje w mikoryzie z bukiem, a na terenach górzystych ze świerkiem i jodłą. Grzyb rzadko spotykany, częściej spotkać go można na terenach górzystych południowej Polski.
Ciekawie wyglądający kapelusz cechuje się charakterystycznymi spękaniami, zawsze pozostając suchy i wełnisty w dotyku. Na najmłodszych owocnikach półokrągły, na starszych lekko wypukły, na najstarszych płaski. Obrośnięty bardzo charakterystycznymi dla tego gatunku wełnistymi kosmkami, ułożonymi niczym dachówki.
Miąższ grzyba mocno zmienia się z wiekiem, początkowo mięsisty i elastyczny, szybko staje się żylasty i suchy, w nóżce wręcz zdrewniały. Także kolor miąższu zmienia się z wiekiem i po uszkodzeniu. W młodych szyszkowcach jest biały, w starszych czerwonawy, w najstarszych brązowy, w uszkodzonych robi się różowo czerwonawy w kapeluszu, a bordowy w trzonie.
Szyszkowiec łuskowaty w niektórych krajach uważany za grzyb jadalny, ale niesmaczny. W Polsce traktowany jako niejadalny.
Od 2014 r. w Polsce objęty jest ochroną częściową grzybów, dawniej podlegał ochronie ścisłej. W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski jest zaliczony do kategorii grzybów rzadkich. W Europie znajduje się na czerwonych listach gatunków zagrożonych w Estonii, Anglii, Holandii, Litwie.
Dawniej objęty ścisłą ochroną gatunkową, od 2014 r. chroniony częściowo. Intrygujący wygląd sprawia, że szyszkowiec łuskowaty trafia na znaczki pocztowe i karty podręczników.
Źródło: niezalezna.pl
