Chow chow – cichy pies, który wygląda jak miniatura lwa
Chow chow przypomina nieco lwa - jest imponujący, choć średniej wielkości. To rasa należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Typ lisowaty. Lojalny, ale i niezależny. Najczęściej „pies jednego pana”. Czujny, odważny, aktywny, niezbyt wylewny w okazywaniu uczuć, obcych traktujący z rezerwą, w stosunku do dzieci zwykle cierpliwy, lecz nie zawsze przyjazny.
Rasa chow chow pochodzi z Mongolii. W starożytności uznawana za przeciwnika złych duchów i stróża świątyń przed ich złym wpływem. Znana jest już od ponad 2000 lat, ale została opisana dopiero w 1903 roku. Rasa ta kiedyś była używana do polowań na wilki, gdyż psy te mają długą sierść (około 10 cm), grubą skórę (około 3-4 mm) oraz cechuje je duża zawziętość. Ze względu na ich wytrzymałość, siłę i odporność na trudne warunki pogodowe wykorzystywano je również jako środek transportu w górach Tybetu. Do Wielkiej Brytanii chow chow trafił po raz pierwszy w roku 1780.
Lekki chód, wypięta klatka piersiowa oraz puszysty ogon, noszony zazwyczaj na grzbiecie. Mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorach: rudym, czarnym, białym, kremowym, niebieskim i cynamonowym. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Gęsta i puszysta sierść psów tej rasy czyni sylwetkę masywniejszą i odstraszającą.
Ma silny charakter. Jego wychowanie wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i wyczucia. To pies pełen dumy - kot w psiej skórze. Na szacunek ze strony tego psa trzeba sobie zasłużyć, a niesprawiedliwie potraktowanie zapamięta na długo.
Wobec innych zwierząt z reguły tolerancyjny, ale zdystansowany. Dość trudny w szkoleniu, odpowiedni raczej dla doświadczonego właściciela.
Chow chow, u którego zaniedbano proces socjalizacji, może wyrosnąć na psa zamkniętego w sobie, wycofanego, a nawet agresywnego. Ma doskonały węch i silny instynkt łowiecki, na spacerach może być groźny dla wytropionej dzikiej zwierzyny. Nie przepada za zbytnim wysiłkiem fizycznym. W zupełności wystarczą mu codzienne, spokojne spacery. Stateczny z natury woli poleżeć na kanapie, niż biegać za piłką.
Może reagować nerwowo na niespodziewane próby zbliżenia się do niego z boku, gdyż głęboko osadzone oczy upośledzają widzenie boczne.
Zarówno u osobników męskich, jak i żeńskich występuje linienie. U samic może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach. Typowe dla rasy problemy zdrowotne to choroby oczu (jak dwurzędowość rzęs), skóry (prócz alergii także tendencja do podrażnień) i układu kostno-stawowego (słabe więzadła, luźne stawy kolanowe). Długość życia wynosi przeciętnie 9 do 15 lat.
Właścicielem psa tej rasy był między innymi Sigmund Freud, który często wprowadzał swojego chow chow na sesje z pacjentami, uważał bowiem, że zwierzę wywiera kojący wpływ na pacjentów. Psy tej rasy otrzymała także w prezencie królowa Wiktoria.
Źródło: niezalezna.pl
