Kopalnia ropy naftowej w Bóbrce, obecnie Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza – była pierwszą na świecie kopalnią, w której wydobywano ropę naftową. Została otwarta w 1854 roku i nadal działa, znajduje się w Bóbrce koło Krosna. Jej założycielami byli Ignacy Łukasiewicz, Tytus Trzecieski i Karol Klobassa-Zrencki. W 2018 roku została uznana za Pomnik Historii.
Pośrodku tej kopalni stoi kamienny obelisk ustawiony przez Ignacego Łukasiewicza w 1872 na pamiątkę jej założenia. W 1982 odsłonięto popiersie twórcy polskiego przemysłu naftowego Ignacego Łukasiewicza.
Kopalnia ropy naftowej w Bóbrce jest zabytkiem techniki obrazującym początek i rozwój wydobycia jednego z najważniejszych surowców naturalnych ostatnich stu lat. Według obecnej wiedzy, Bóbrka jako jedyne miejsce na świecie łączy dziewiętnastowieczne tradycje wydobywcze z wymaganiami współczesnego górnictwa naftowego.
Na terenie historycznej kopalni pochodzącej sprzed 160 lat nadal funkcjonuje przedsiębiorstwo naftowe, które eksploatuje ropę dla celów przemysłowych zarówno z nowych, jak i z pierwszych odwiertów. Fenomenem jest ciągłe wykorzystywanie dziewiętnastowiecznego szybu, tzw. kopanki „Janina” datowanego na 1878 r.
Teren kopalni, historyczne budynki kopalniane i urządzenia są prawnie chronione jako zabytkowe oraz dodatkowo użytkowane jako muzeum o charakterze skansenu.
Historia kopalni w Bóbrce wpisuje się w powstanie i rozwój w 2 połowie XIX w. galicyjskiego i światowego górnictwa naftowego.
W 1854 r. w Bóbrce oprócz kopania rowu w miejscu obfitych wycieków oleju skalnego (jak nazywano w XIX w. ropę naftową) rozpoczęto też drążenie studni zwanych kopankami (lub szybami kopanymi). W 1861 r. Trzecieski, Łukasiewicz i Klobassa oficjalnie zawarli spółkę naftową. Na 2 połowę XIX w. przypada bardzo szybki rozwój kopalni – ciągłe unowocześnianie metod wydobycia, powstanie nowych, coraz liczniejszych szybów naftowych oraz zabudowy niezbędnej do obsługi przedsiębiorstwa naftowego.
Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza, usytuowane w miejscu historycznej kopalni ropy naftowej, na południowo-wschodnim skraju dużego kompleksu leśnego. Historyczna zabudowa, urządzenia i infrastruktura historycznej kopalni tworzy przestrzenie ekspozycyjne wkomponowane w założenie krajobrazowe z dominacją leśnej scenerii.
Wyposażenie eksponowane w skansenie pochodzi z różnych okresów – od powstania przemysłu naftowego w poł. XIX w. do lat 80. XX w. Wszystkie jego elementy obrazują historię myśli cywilizacyjnej i postępujący proces unowocześniania wydobycia. Są rozmieszone na terenie Muzeum wzdłuż trasy turystycznej, pogrupowane tematycznie.