Autor nie dodał jeszcze swojego opisu.
Szczęście, które zależy od nas samych, ma paradoksalną naturę: gdy go namiętnie poszukujemy, umyka nam; natomiast przychodzi do nas wówczas, gdy nasza troska i aktywność jest skoncentrowana na jego fundamentach. „Tu, na ziemi – pisze André Comte-Sponville – mniej się mamy zajmować tym, co może nas uszczęśliwić, a bardziej tym, co czyni nas godnymi szczęścia”.
Mimo że tak często wybieramy szczęście iluzoryczne i jego namiastki, w głębi serca tęsknimy za szczęściem prawdziwym, chociaż niedoskonałym. André Comte-Sponville mówi: „Każde prawdziwe szczęście zakłada pewien stosunek do prawdy, ponieważ kiedy się żyje w kłamstwie czy w złudzeniu, doświadcza się tylko fałszywego szczęścia, szczęścia iluzorycznego”.
Panuje dość powszechne przekonanie, że każdy ma własny, indywidualny pogląd na temat tego, czym jest szczęście. Zdają się to potwierdzać liczne definicje tego fenomenu. Jednak z faktu, że każdy przeżywa je po swojemu, wcale nie wynika, iż nie ma czegoś takiego, co filozofowie nazywają istotą szczęścia.
Wakacyjną część rozważań o szczęściu – o jego bezdrożach i manowcach – kończę refleksją na temat jego namiastek. Wybieramy je często, ponieważ są łatwo dostępne i w krótkim czasie wywołują pozytywne przeżycia. Są to przede wszystkim używki i substancje pobudzające, zwłaszcza alkohol, narkotyki i środki psychofarmakologiczne.
Dlaczego życie oparte na idei samorealizacji nie prowadzi do szczęścia? Wyznawcy selfizmu, podobnie jak zwolennicy kulturowego liberalizmu i hedonizmu, propagują skrajnie indywidualistyczny pogląd na człowieka, ubóstwiając go i gloryfikując.
Donald Tusk, jego formacja i wspierające ją media zarzucają Zjednoczonej Prawicy język nienawiści. A jakie emocje kierują oni sami w stronę tej koalicji i jej zwolenników? Czy jest to język życzliwości, szacunku i miłości? Od lat demonstrują poczucie wyższości, „lepszości” wobec sympatyków ZP i pogardę wobec nich.
Pytamy: jaką treścią wypełnić wolność? Jak żyć szczęśliwie? Jeżeli suma przyjemności nie jest w stanie zrodzić szczęścia, może prowadzi do niego samorealizacja? Pozytywnej odpowiedzi udziela selfizm (od ang. „self” – „ja”) – rozwinięta w USA w drugiej połowie XX w. ideologia i ruch społeczny – który również zakorzenia się w naszej ojczyźnie.
Czy hedonizm jest właściwą drogą do szczęścia? Niestety ostatecznie prowadzi na manowce. Jest bowiem błędną etyką i zakłada uproszczoną antropologię i aksjologię. Przede wszystkim absolutyzuje dążenie do przyjemności, ignorując inne ważne dążenia, np. potrzebę sensu życia.
Dążymy do szczęścia. Czy istnienie w pełni szczęśliwe jest możliwe dopiero w wieczności, czy już tu, w doczesności? Od czasów nowożytnych nasila się wiara w ziemski raj, a za drogę do niego uznaje się hedonizm – pogoń za przyjemnościami i ich absolutyzowanie.
Środowiska liberalne, lewicowe, genderowskie itp. opierają swoje uszczęśliwianie ludzi na koncepcji wolności jako spontaniczności, „wolności dzikiej” (Paul Ricoeur), wyzwoleniu się z wszelkich relacji, więzi i wspólnot oraz jako rzeczywistości pozaetycznej i demiurgicznej („wszystko jest możliwe”).
Wakacyjny okres, czas wypoczynku, to również dobra okazja do namysłu nad jednym z powszechnych i najgłębszych dążeń człowieka – tęsknotą za szczęściem. Immanuel Kant pisze: „Istnieje jednakowoż jeden cel, który można przyjąć jako rzeczywisty u wszystkich istot rozumnych (…) mianowicie zamiar osiągnięcia szczęścia”.
Tym, co zatruwa relacje międzyludzkie i życie społeczne, jest trudność porozumiewania się. Na jedną z przyczyn tego stanu i wyjście z niego wskazują Otto F. Bollnow i kard. Karol Wojtyła. Wojtyła w „Osobie i czynie” analizuje tzw. emocjonalizację świadomości – sytuację, w której paraliżuje ją siła emocji.
Dziś, 8 czerwca, mija 50. rocznica śmierci prof. Antoniego Kępińskiego, jednej z legend Krakowa XX w. Był uwielbianym lekarzem i psychoterapeutą; nazwano go samarytaninem naszych czasów.
Pytamy często, jak to jest możliwe, że miliony ludzi dają się tak łatwo ogłupiać. Tak było w czasach narodowego socjalizmu i w komunizmie. A przecież obecnie nie jest inaczej. Erich Fromm uważa, że ludzie jako istoty obdarzone rozumem i wyobraźnią potrzebują spójnego systemu porządkującego rzeczywistość i nadającego jej sens.
W obliczu szokujących zbrodni Putina nie ustaje pytanie o jego osobowość. Najwygodniejszym, ale najmniej prawdopodobnym kluczem do niej jest hipoteza, że jest on po prostu szaleńcem. Jest jednak bardzo prawdopodobne, że jego psychika została zdeformowana w dzieciństwie. Prawidłowością bowiem (która zna wyjątki) jest to, że krzywdzony mści się za swoją krzywdę.
Tęsknota za doskonałym sposobem istnienia, za absolutnym szczęściem, za rajem, za niebem jest bardzo głęboko zakorzeniona w ludzkim sercu. Świadczą o tym poszukiwania raju na ziemi. Reinhold Niebuhr zauważa: „Życie ludzkie zanurzone jest w nieskończoności.
Nieustannie pytamy o źródła i korzenie zła, zbrodni, okrucieństwa, których się dokonuje na Ukrainie. Czy jest za nie odpowiedzialny tylko tyran Putin, czy również naród rosyjski?
Panuje dość powszechna opinia, że rosyjska agresja na Ukrainę i to, co się dzieje wokół niej, zmieni radykalnie sytuację geopolityczną. Coraz częstsze są też głosy, że Polska staje przed wyjątkową szansą historyczną. Istnieją jednak trzy rodzaje przeszkód, które utrudnią jej wykorzystanie. Jest to nieprzychylna nam Unia Europejska. Są to zdrajcy, sabotażyści i dywersanci w kraju i za granicą.
Jednym z niepokojów, a nawet udręk człowieka poszukującego Boga, ale niekiedy też osoby wierzącej, jest poczucie, że Boga nie można doświadczyć, że jest daleki i nieznany. Nie zgadza się z tym wybitny myśliciel katolicki Romano Guardini (1885–1968), autor m.in. „Koniec czasów nowożytnych. Świat i osoba. Wolność, łaska, los”, „Bóg daleki, Bóg bliski” oraz słynnej książki o Jezusie „Bóg”, przekonując nas, że można go doświadczyć na wielu drogach.
Nasza ojczyzna objawiła w XX w. kilka pięknych twarzy, m.in.: bohaterską w wojnie 1920 r., heroiczną w czasie Powstania Warszawskiego, dumną po wyborze kard. Karola Wojtyły na papieża i w czasie jego pielgrzymek do ojczyzny oraz twarz solidarności w latach 1981–1982.