W dokumencie liczącym ponad 440 stron opisano dokładny stan posiadania Kościoła w Polsce od 1918 r., skalę komunistycznego zaboru oraz skalę częściowej rewindykacji kościelnych dóbr po 1989 roku. Autor wylicza, ile państwo wciąż jest winne Kościołowi, co - jego zdaniem - powinno stanowić podstawę do ustalenia ostatecznej wysokości odpisu podatkowego na rzecz Kościoła, który ma zastąpić Fundusz Kościelny.
Raport wskazuje, że z danych episkopatu z 1928 r. wynika, że we władaniu Kościoła było wówczas 317,9 tys. ha oraz rościł on sobie prawo do 384 tys. ha ziemi pokościelnej (zabranej przez zaborców). W 1939 r. - według wyliczeń ks. Walencika - Kościół posiadał ok. 400 tys. ha (według danych resortu rolnictwa z 1939 r. - 377,9 tys. ha). Po utracie ziem wschodnich wskutek ich okupacji przez Związek Radziecki w 1939 r. oraz decyzji o zmianie granic podjętej w 1945 r. Kościołowi na tzw. ziemiach dawnych, czyli tych, które przed i po wojnie należały do Polski, pozostało 169 tys. ha (autor zaznacza, że dane te są zaniżone). Wynika stąd, że na skutek przejęcia przez Związek Radziecki wschodnich terenów II RP Kościół utracił bezpowrotnie 208,9 tys. ha, czyli ponad połowę swego stanu posiadania.
Upaństwowienie kościelnych nieruchomości nastąpiło na mocy uchwalonej w 1950 r. ustawy o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki. Własnością Skarbu Państwa stały się wówczas wszystkie nieruchomości ziemskie związków wyznaniowych - bez odszkodowania i bez względu na ich formę prawną ani cele, na jakie dotychczas przeznaczane były czerpane z nich dochody. Nacjonalizacją nie były objęte gospodarstwa proboszczów o powierzchni do 50 ha (w ówczesnych województwach poznańskim, pomorskim i śląskim - do 100 ha). W przypadku gospodarstw większych na własność państwa przechodziła nadwyżka powierzchni.
Oprócz nieruchomości rolnych upaństwowione zostały m.in. wszystkie drukarnie kościelne, należąca do diecezji katowickiej kopalnia węgla kamiennego "Eminencja", należąca do zakonu michaelitów fabryka wag w Lublinie oraz Bank Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu. Znacjonalizowano też należące do związków wyznaniowych szpitale czy placówki oświatowe. W latach 1990-2011 podstawowym trybem rewindykacji nieruchomości kościelnych było postępowanie prowadzone przed Komisją Majątkową. W tym czasie Kościołowi przywrócono, bądź przekazano jako mienie zamienne nieruchomości o powierzchni 65,7 tys. ha. Komisja zwróciła też 490 budynków i lokali (z 3437 odebranych w całości i 381 w części), a Skarb Państwa przekazał 141,7 mln zł tytułem odszkodowań i rekompensat.
Autor raportu opierał się na źródłach pochodzących m.in. z kilkunastu archiwów kościelnych i państwowych, danych zgromadzonych przez pracowników Departamentu Wyznań Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji.
