Rzeźbiarka w służbie wywiadowczej
Zarządzała składem broni i amunicji, brała udział w działalności Oddziału Lotnego. Równocześnie uczestniczyła w pracach warszawskiego koła Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego. Jadwiga Barthel de Weydenthal urodziła się 22 sierpnia 1884 r. w Padniewie koło Mogilna jako córka Zdzisława, ziemianina, i Anieli z Różańskich.
Początkowo uczyła się w domu, a następnie ukończyła szkołę średnią w Paryżu. Podjęła studia artystyczne na tamtejszym uniwersytecie, które ze względu na stan zdrowia musiała przerwać.
Po powrocie do kraju kontynuowała studia na Wydziale Rzeźby Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie (1905–1907). Następnie wyjechała do Krakowa i tam podjęła dalszą naukę w Akademii Sztuk Pięknych.
W okresie studiów należała do „Zarzewia” i PDS we Lwowie. W 1911 r. została kierowniczką komisji oddziałów pomocniczych przy Komendzie Naczelnej tajnej Armii Polskiej.
Po wybuchu wojny podjęła służbę w POW. Była kurierką (ps. Brzeska) i zastępczynią komendantki oddziału żeńskiego. W grudniu 1914 r. została kierowniczką sekcji wywiadowczej i była członkiem Komendy POW w Warszawie. Zarządzała składem broni i amunicji, brała udział w działalności Oddziału Lotnego. Równocześnie uczestniczyła w pracach warszawskiego koła Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego.
Organizuje całość służby wywiadowczej żeńskiej w Warszawie i na prowincji i prowadzi ją bez przerwy aż do ustąpienia wojsk rosyjskich. W pracy tej wykazuje wielką energię i niezwykły hart ducha. Dostarczając niezwykle wartościowego materiału wywiadowczego, przeprowadza również szkolenie wywiadowczyń. Znajduje się stale na najniebezpieczniejszym posterunku. W maju 1915 r. przywozi z prowincji do Warszawy skrzynkę z dynamitem. Tylko dzięki jej zimnej krwi uczestnicy wyprawy unikają aresztowania i śmierci. W całej pracy swej pełna poświęcenia i męskiej odwagi.
Po rozwiązaniu oddziału żeńskiego POW w sierpniu 1915 r. współorganizowała dla legionistów tzw. Pocztę Listów Prywatnych, która w następnym roku została włączona do komendy poczt POW. 1 lutego 1916 r. została komendantką reaktywowanego oddziału żeńskiego POW w Warszawie, a w listopadzie objęła stanowisko komendantki wszystkich oddziałów żeńskich na terenie Królestwa Polskiego. W styczniu 1918 r. jako referentka oddziałów żeńskich weszła w skład Komendy Naczelnej POW. Funkcje te sprawowała do grudnia.
Jednocześnie w latach 1916–1920 kontynuowała studia rzeźbiarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. W sierpniu 1920 r., kiedy oddziały bolszewickie podchodziły do Włocławka, otrzymała polecenie wyjazdu na Kujawy i pozostawania pod ewentualną okupacją.
W 1921 r. powróciła do Krakowa. Tam kontynuowała działalność artystyczną w Akademii Sztuk Pięknych, tworząc liczne rzeźby dla kościołów. Ze względu na zły stan zdrowia przez rok przebywała na leczeniu w Jugosławii. Od 1929 r. mieszkała w Warszawie.
Brała aktywny udział w pracach kombatanckich. Należała do Związku Drużyniaczek i Stowarzyszenia Peowiaczek, zajmowała stanowisko sekretarki generalnej Unii Polskich Związku Obrońców Ojczyzny.
Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie. Po jej zakończeniu i rozparcelowaniu rodzinnego majątku w Bądkowie przez pewien czas pracowała zawodowo jako projektantka w fabryce porcelany we Włocławku, skąd wkrótce została zwolniona ze względu na ziemiańskie pochodzenie.
Schorowana, w 1947 r. znalazła schronienie w klasztorze SS. Urszulanek w Rybniku. Pracowała jako bibliotekarka w szkole klasztornej.
Zmarła 25 kwietnia 1961 r. w Rybniku.
Opublikowała: „Pierwsza podróż po dynamit” w: „Wierna służba. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1910–1915”, Warszawa 1928 r., „Sekcja wywiadowcza P.O.W.”, tamże, wspólnie z H. Stattlerówną: „Oddział Żeński P.O.W.” w: „Służba Ojczyźnie. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1915–1918”, Warszawa 1929 r. Rodziny nie założyła.
Źródło: Fundacja Obchodów 100 rocznicy Odzyskania przez Polskę Niepodległości
