Kapelan i żołnierz
Urodził się 27 maja 1874 r. w Wilnie jako syn Aleksandra i Walerii z Zasztowttów. Po uzyskaniu matury studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym uniwersytetu w Petersburgu. W roku 1900 wstąpił do Seminarium Duchownego w Kownie; około 1904 r. przyjął święcenia kapłańskie. Od 2 marca 1905 r. pełnił funkcję kapelana Wileńskiego Okręgu Wojskowego armii rosyjskiej.
Antoni Jan Burzyński (1874–1950)
Po wybuchu I wojny światowej, od 29 września 1914 r., został kapelanem w 1 Armii. Walczył na Froncie Północno-Zachodnim, od sierpnia 1915 r. na Froncie Zachodnim. Od kwietnia 1916 do lipca 1917 r. służył na Froncie Północnym, po czym do września na Froncie Południowo-Zachodnim. Po rewolucji lutowej 1917 r. na ziemiach zaboru rosyjskiego, znajdujących się pod władzą Rządu Tymczasowego Rosji, z żołnierzy narodowości polskiej z armii rosyjskiej, służących we Froncie Zachodnim i Froncie Północnym, 24 lipca utworzono I Korpus Polski. Od 20 września pełnił funkcję kapelana 1 Pułku Ułanów w tym Korpusie.
„(...) stanowił tę duchową ostoję pułku, która każdej formacji polskiej na terenie obcym najpierw, później wrogim nawet – była niezbędna. Wyróżniając się prócz cnót, związanych z jego powołaniem – nadzwyczajną dzielnością osobistą – brał ksiądz Burzyński osobisty udział we wszystkich walkach 1 p. ułanów Krechowieckich na terenie Rosji.
Z narażeniem życia, (...) osobistą odwagą zagrzewał pułk do walki, dając szczytny przykład szeregom i spełniając swoje obowiązki ojca duchownego względem rannych, nieraz nawet pod gradem kul nieprzyjacielskich.
Osobiste zalety księdza Burzyńskiego – spokój i męstwo w walce, wysoce patriotyczne i szczere zajęcie się żołnierzem i oficerem w ogóle – w olbrzymim stopniu przyczyniły się do urobienia szeregów 1 p. ułanów Krechowieckich i postawienia go na tej wysokości, która ten pułk w I Wschodnim Korpusie wyróżniała”.
Po rozformowaniniu Korpusu (21 maja 1918 r.) zamieszkał w Warszawie; 5 lipca został zaliczony do rezerwy duchowieństwa wojskowego.
W niepodległej Polsce od 19 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. 1 grudnia mianowany kapelanem Szpitala Ujazdowskiego, od 13 grudnia proboszczem Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od 1 marca 1919 r. dziekan Okręgu Generalnego Łódź.
Zweryfikowany jako dziekan (pułkownik) z 1 czerwca 1919 r. sprawował funkcję szefa duszpasterstwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi; od czerwca 1927 r. Okręgu Korpusu nr I w Warszawie. Jednocześnie (w 1925 r.) członek Komisji Rewizyjnej, od roku 1928 Rady Administracyjno-Gospodarczej Kurii Polowej Wojska Polskiego, sędzia Sądu Biskupiego Wojska Polskiego. 30 czerwca 1933 r. przeszedł w stan spoczynku.
Posiadał godność prałata domowego i tajnego szambelana Jego Świątobliwości. W sierpniu 1935 r. mianowany rektorem kościoła filialnego parafii Skolimów pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Konstancinie, gdzie dokończył budowę plebanii oraz odnowił kościół.
Po II wojnie światowej wyremontował dach kościoła. Zmarł 14 lutego 1950 r. w Konstancinie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
Źródło: niezalezna.pl
