To wydarzenie było wyjątkowe z jeszcze jednego powodu – polska miejscowość zaistniała na mapie Europy, kiedy na mapie tej państwo polskie formalnie nie istniało.
Na początku język, jakim posługiwali się mieszkańcy Adampola, był przedziwną mieszanką regionalnych gwar, wynikającą z różnorodnego pochodzenia etnicznego mieszkańców, a także wpływów franciszkanów z Bośni, których do wsi sprowadził Czajkowski. Po założeniu pierwszej polskiej szkoły czysta polszczyzna zaczęła jednoczyć osadników.
Adampol stał się prawdziwym centrum polskiej emigracji. Po odzyskaniu niepodległości o wiosce stało się głośno na terenach Rzeczypospolitej, a wielu jego mieszkańców powróciło do ziemi ojczystej.
W 1933 roku postawiono tu popiersie z polsko-tureckim napisem: „Naszemu Wieszczowi Adamowi Mickiewiczowi w rocznicę zgonu 1855–1933”.
W czasach II wojny światowej władze tureckie zabroniły Polakom obchodów święta 3 Maja i zabrały znajdujący się we wsi sztandar będący dla Polaków relikwią.
Obecnie miejscowość ta nosi nazwę Polonezköy i ma charakter głównie turystyczny. We wsi wciąż zachowały się tradycje polskie oraz staropolskie, na wójta wybiera się Polaka, lecz język polski na terenie Adampola powoli zanika, a Polacy stanowią zaledwie jedną trzecią wszystkich mieszkańców.
Reklama
