Dzień Zaduszny jest czasem modlitwy za tych, którzy odeszli oraz przebywają w czyśćcu. Według nauczania Kościoła katolickiego potrzebują modlitwy, aby mogli być zbawieni. Zaduszkom towarzyszy zwyczaj odwiedzania grobów bliskich, składania kwiatów i zapalania zniczy.
W XIII wieku tradycja modlitwy za zmarłych rozpowszechniła się w całym Kościele katolickim. Początkowo we Francji, Anglii, Niemczech, Włoszech, a później w innych krajach. W Polsce uroczystość Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć w XII wieku, a z końcem XV wieku była znana w całym kraju.
W 1915 roku papież Benedykt XV na prośbę opata benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy msze: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji papieża.
2 listopada Kościół modli się w intencji zbawienia dusz odbywających w czyśćcu pokutę. Istnienie czyśćca, Kościół ogłosił jako dogmat na soborze w Lyonie w 1274 roku. W XVI wieku podczas sesji Soboru Trydenckiego ogłoszono z kolei dekret, że duszom w nim przebywającym można pomagać, "zanosząc prośby przed tron Boży".
W związku z okresem modlitw za zmarłych można uzyskać dla nich odpusty. Należy nawiedzić pobożnie cmentarz w dniach 1-8 listopada i modlić się za dusze zmarłych, przy zachowaniu stałych warunków odpustu: stanu łaski uświęcającej, przyjętej w tym samym dniu Komunii św., wolności od przywiązania do grzechu (nawet lekkiego) i modlitwy w intencjach Ojca Świętego (np. „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario”).
W samym dniu 2 listopada – przy zachowaniu tych samych warunków – również można uzyskać odpust za zmarłych związany z nawiedzeniem kościoła lub publicznej kaplicy i odmówieniem w nich modlitwy „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”.
