Nie znam nowej minister zdrowia. Nie znam nowego ministra aktywów państwowych. Nie znam wreszcie kompetencji Miłosza Motyki do zajmowania się energetyką, Może, choć trudno mi w to uwierzyć, któreś z nich zaskoczy na plus.
W resorcie zdrowia zresztą trudno wyobrazić sobie, by było gorzej niż jest, zobaczymy. Ogólnie jednak podejrzewam, że dla zwykłego, niezaangażowanego w życie polityczne Polaka nie zmieni się nic. A raczej nie zmieni się kierunek, w którym nasz kraj dryfuje, kierunek zaprzepaszczenia zdobyczy ostatnich lat i coraz szybszego uzależniania się od Niemiec i UE w każdej dziedzinie gospodarki i życia. Nie zmieni się podejście do imigracji, do karuzeli VAT czy do przestępczości. Nie rusza z kopyta budowy elektrowni atomowych, nie ruszy nawet reaktor „Maria”, którego ponowne uruchomienie wciąż odsuwane jest w czasie.
Kto poczuje zmianę? Ci, którzy angażują się w życie społeczne, ci, którzy wychodzą na ulice (lub na granice) i krytykują władzę. A także ci, którzy ośmielili się pracować dla Polski również wtedy, gdy rządziła ekipa, nie mająca autoryzacji resortowych, towarzyskich i unijnych elit.
Tandem Kierwiński – Żurek świadczy o tym, że koalicja idzie na pełną konfrontację. O Żurku wiele można było przeczytać, to zaangażowany politycznie sędzia, który idee trójpodziału władzy zamienił na wojenkę z przeciwnikami politycznymi, choć jako sędzia powinien być apolityczny. Minister Kierwiński to nie tylko nieszczęśliwcy mówca, borykający się z pogłosem i innymi problemami z emisją głosu. To facet, który nie tylko wysłał policjantów do pałacu prezydenckiego, ale też pozwolił swoim chłopcom kopać, pałować i gazować związkowców i rolników na ulicach Warszawy. Gdy premier zapowiada niemal wprost rozwiązania siłowe, możemy spodziewać się, że jeden będzie, oczywiście rękami swoich ludzi, pacyfikował, a drugi będzie to legalizował. Będzie jeszcze trzeci, od zaczepek retorycznych, Radosław Sikorski, już w randzie wicepremiera.
Pozostaje jednak pytanie, na ile będą to chcieli autoryzować koalicjanci, którzy, mimo wszystko, a udział w zamachu stanu się nie zdecydowali. W to, że Karol Nawrocki przeciwstawi się podobnym praktykom bardziej zdecydowanie niż Andrzej Duda, nie wątpię. Czy jednak 6 sierpnia bez przeszkód odprowadzimy Karola Nawrockiego do pałacu prezydenckiego? Marcin Kierwiński niestety nie jest raczej gwarantem beztroskiego i radosnego przebiegu tego święta. Im więcej jednak nas będzie, tym trudniej będzie je nam i Karolowi Nawrockiemu odebrać.
![Ruchniewicz odwołany. "Desperacka próba ratowania własnej głowy" [KOMENTARZE]](https://files.niezalezna.tech/images/upload/2025/08/29/n_81465dd50d8f6d3736a60be0b6b7ebcd3580a07ad0c17a9147187494ac878f50_c.jpg?r=1,1)
