Wędrówka w labiryncie. Skąd fenomen?
Labirynt znany jest od czasów starożytnych: stosowano go w starożytnej Mezopotamii i Egipcie. Nie jest to przypadkowa plątanina dróg, to poszukiwanie tylko jednej właściwej drogi, w znaczeniu symbolicznym ścieżki do swojej głębi, odkrycie tego, co najcenniejsze.
Jako figura geometryczna układany był w posadzce nawy głównej w średniowiecznych gotyckich katedrach. Najbardziej znany labirynt tego typu znajduje się w katedrze Chartres we Francji. Przebycie tych labiryntów na kolanach, odmawiając modlitwy, zastępowało odbycie pielgrzymki.
Symbol labiryntu jest znany na całym świecie i wiąże się z tajemnicami, lękami, itd. Najczęściej utożsamiany jest z rytuałem „przejścia” czy inicjacji prowadzącymi do odrodzenia. W tym sensie rozumiany może być jako symbol poszukiwania duchowego centrum, dążenia do samopoznania.
Labirynty stosowano także w parkach, ogrodach, a także współcześnie stosuje się je na polach jako atrakcję turystyczną. Najbardziej znane labirynty polowe tworzone są z kukurydzy. Jest ona wystarczająco wysoka, aby ukryć kręte ścieżki. W Polsce można znaleźć labirynty w różnych miejscach, a najbardziej znane to: śnieżny labirynt w Zakopanem, ogrody Hortulus w Dobrzycy pod Koszalinem, labirynt w parku w Łebie, labirynt na polach kukurydzy w Kurozwękach i w Swarzewie.
Źródło: niezalezna.pl
