Cukier w ostatnim czasie nie ma dobrej prasy. Naukowcy ostrzegają przed jego nadużywaniem, a dietetycy biją na alarm i sugerują całkowite wyeliminowanie go z jadłospisu. No dobrze, ale czym można zastąpić cukier? Wbrew pozorom jest w czym wybierać!
Według oficjalnego stanowiska Amerykańskiego Stowarzyszenia Diabetologicznego z 2015 roku pod względem słodkości i wartości odżywczych cukier kokosowy jest tożsamy z białym cukrem stołowym i cukrem brązowym. Organizacja ta wydała opinię o następującym brzmieniu: “Diabetycy mogą oczywiście używać cukru kokosowego jako słodzika, ale nie może być traktowany ani trochę inaczej niż zwykły biały cukier. Dostarcza dokładnie tyle samo kalorii i węglowodanów co zwykły cukier”.
Nierafinowany cukier otrzymywany z trzciny cukrowej, bez oddzielania melasy i kryształków. Jego barwa może wahać się od złotawej do ciemnobrązowej. Jest obok cukru buraczanego jedną z dwóch najpopularniejszych odmian cukrów jadalnych spożywanych na świecie. W nierafinowanej formie stanowi ważny składnik kuchni azjatyckich, zwłaszcza indyjskiej, znany pod angielską nazwą jaggery, a także kuchni meksykańskiej (piloncillo) oraz innych krajów Ameryki Łacińskiej (panela). Jego głównym składnikiem jest sacharoza.
Pozyskuje się go z kwiatostanów palmy kokosowej, które wyrastają bezpośrednio z orzecha kokosowego. Łodygi kwiatostanu nacina się i wyciska z niego biały, słodki sok. Sok spływa do bambusowego naczynia zaczepionego blisko kolby kwiatostanu nawet przez 35 dni. Z jednego drzewa można uzyskać do 280 litrów soku rocznie, który zawiera około 80% wody. Dostępny jest w postaci drobnych kryształków lub kostek, dużo rzadziej jako płyn.
Cukier kokosowy wygląda i smakuje podobnie do cukru trzcinowego. Ma lekki posmak kokosowy i karmelowy, który doceniany jest przez smakoszy kawy i deserów.
Cukier kokosowy zawiera 70-79% sacharozy oraz glukozę i fruktozę (od 3 do 9% każdego z obu monocukrów). Niektóre badania dowodzą, że posiada dość niski indeks glikemiczny, jednak dostępne są opracowania, z których wynika, że indeks glikemiczny cukru kokosowego wynisi 54, a cukru białego 68.
Ma wyższą wartość energetyczną niż biały cukier! Jest wchłaniany równie szybko w organizmie jak cukier, jednak ma nad nim tę przewagę, że zawiera niewielkie ilości: wapnia, żelaza fosforu, magnezu oraz potasu. Poza tym w miodzie można znaleźć jeszcze garbniki, woski, olejki, enzymy, pyłki kwiatowe, a także kwasy organiczne.
To zdecydowanie najsłodszy związek spośród wszystkich cukrowców. Pozyskuje się go na przykład z kory brzozy. Jego metabolizm jest niezależny od insuliny i tylko nieznacznie podnosi stężenie glukozy we krwi. Ksylitol spowalnia opróżnianie żołądka i działa podobnie jak błonnik pokarmowy. Hamuje także rozwój bakterii próchniczych.
Otrzymujemy go w procesie odparowania wody z soku pobranego z pnia klonu. Syrop klonowy ma niższą wartość energetyczną niż biały cukier, a na dodatek charakteryzuje się wysoką wartością odżywczą, ponieważ dostarcza witamin z grupy B, magnezu, potasu, fosforu czy manganu., Konsystencja syropu jest bardzo gęsta, kolor bursztynowy, a smak znacznie mniej słodki niż w przypadku białego cukru.
Bardzo słodki syrop pochodzący z Meksyku, który produkowany jest z niektórych gatunków agawy, wielkiego sukulenta. Ma niski indeks glikemiczny oraz zawiera inulinę - naturalny probiotyk. Jest nawet trzykrotnie słodszy od zwykłego cukru. W kuchni stosowany jest najczęściej jako dodatek do napojów, deserów, wypieków.
Glikozydy stewiolowe pozyskuje się z liści rośliny o nazwie stewia. Młode liście zawierają większe ilości żelaza, miedzi, manganu oraz cynku. Stewia jest bezpieczna dla człowieka, mimo to nie rekomenduje się jej kobietom w ciąży ani karmiącym piersią, ze względu na brak badań klinicznych na tej grupie.
Produkt uboczny otrzymywany podczas produkcji cukru białego. Zwykle ma postać ciemnego syropu. Melasa ma cenne właściwości. Szczególnie zaleca się ją osobom cierpiącym na anemię, kobietom w ciąży oraz sportowcom, ponieważ zawiera żelazo.
Naturalnie występuje w melonach, gruszkach i winogronach oraz... sfermentowanym jedzeniu. W przeciwieństwie do pozostałych polioli - erytrol wchłaniany jest w jelicie cienkim i nie wywołuje biegunek ani wzdęć. Pozyskuje się go w procesie naturalnej fermentacji glukozy pod wpływem drożdży Yarrowia lipolytica.