Kalwaria Zebrzydowska od 20 lat na liście UNESCO
Sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej upamiętni jubileusz 20-lecia obecności na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. 26 listopada w tamtejszej bazylice metropolita krakowski abp Marek Jędraszewski odprawi dziękczynną mszę św.
W Kalwarii Zebrzydowskiej od 25 do 27 listopada odbędzie się doroczne spotkanie osób, które zarządzają obiektami z listy UNESCO w Polsce. O. Tarsycjusz, rzecznik sanktuarium przypomniał, że manierystyczny zespół architektoniczno-krajobrazowy oraz park pielgrzymkowy w Kalwarii Zebrzydowskiej został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO 1 grudnia 1999 r.
Jest on świadectwem religijności i kultury oraz pierwszą wielką kalwarią w Polsce. Kryterium decydujące o wpisie obiektu mówi o integralności naturalnego krajobrazu, który został wykorzystany do kultu Męki Pańskiej i Najświętszej Maryi Panny w formie alei i kaplic. Piękno krajobrazu i architektury łączy się harmonijnie z walorami duchowymi.
– podkreślił.
W 1600 roku Mikołaj Zebrzydowski, wojewoda krakowski, na wzniesieniu Żar ufundował kościółek pw. Ukrzyżowania Jezusa Chrystusa, zbudowany według modelu przywiezionego w 1599 roku z Jerozolimy przez Hieronima Strzałę. Legenda mówi, żewojewoda wraz z żoną Urszulą ujrzeli przez okno lanckorońskiego zamku nad górą Żar trzy płonące krzyże unoszące się ku niebu. Kościół został uroczyście konsekrowany przez nuncjusza papieskiego Klaudiusza Rangoniego 4 października 1601 roku, w obecności biskupa krakowskiego Bernarda Maciejowskiego. Zebrzydowski postanowił też wybudować kaplicę Grobu Chrystusa oraz niewielki klasztor. Przekazał to miejsce pod budowę klasztoru bernardynom. W 1603 r. dokument zatwierdzony został przez biskupa krakowskiego i króla Zygmunta III. W latach 1604–1609 według projektu Jana Marii Bernardoniego wzniesione zostały kościół i klasztor. W 1604 roku Zebrzydowski, zainspirowany dziełem Chrystiana Adrichomiusa opisującym Jerozolimę w czasach Chrystusa, postanowił wybudować dwanaście kaplic Drogi Krzyżowej oraz pustelnie Pięciu Braci Polaków z kaplicą św. Marii Magdaleny. Po śmierci Mikołaja Zebrzydowskiego w 1620 roku opiekunem sanktuarium został jego syn Jan, który wybudował pięć dalszych kaplic pasyjnych, osiem kaplic maryjnych, rozbudował kaplice Ukrzyżowania i Grobu Matki Bożej oraz wybudował tzw. gradusy obok ratusza Piłata i kaplicę znalezienia Krzyża z pustelnią św. Heleny. Kolejnym fundatorem był Michał Zebrzydowski, który rozbudował kompleks klasztorny przez poszerzenie go o drugi wirydarz od strony północnej i wybudowanie kaplicy Matki Bożej Kalwaryjskiej. Ostatnia wielka fundatorka, Magdalena z Konopackich Czartoryska, podjęła się powiększenia kościoła o długą i szeroką nawę, ufundowała też fasadę, dwie wieże przy elewacji frontowej oraz dwie kaplice: św. Antoniego i Niepokalanego Poczęcia. Po śmierci Czartoryskiej ofiary szlachty, duchowieństwa oraz pątników stały się źródłem funduszów na rozbudowę, konserwacje i konieczne adaptacje Kalwarii.
Sanktuarium jest jednym z największych miejsc kultu Męki Pańskiej oraz Najświętszej Maryi Panny. Rokrocznie pielgrzymuje tam ok. 2 mln wiernych.
Źródło: niezalezna.pl; pap.pl
