Praca przy budowie dróg to był obowiązek wszystkich obywateli inkaskich, mieszkańcy poszczególnych osiedli odpowiadali za utrzymanie i naprawę pobliskiej drogi, a ich pracę nadzorowali inżynierowie zatrudnieni przez króla. Drogi służyły także do przenoszenia wiadomości – posłańcy tzw. chaski biegali na długie dystanse w systemie sztafetowym – z jednego krańca kraju na drugi informacje rozchodziły się z prędkością 240 kilometrów dziennie.
Niestety ten na wskroś nowoczesny system dróg obrócił się przeciwko swym twórcom i umożliwił szybszy podbój Inków przez konkwistadorów z Hiszpanii. Szlak Królewski służy jednak do dziś, wiele jego fragmentów weszło w skład sieci autostrad, inne zostały w niezmienionej formie jako pamiątka dawnej historii i droga dla ruchu lokalnego.
System Qhapac Ñan do dziś jest uważany za jedno z największych osiągnięć inżynieryjnych ludzkości. W 2014 roku został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
