Prawdziwą gwiazdą jest dzieło Sandro Botticellego „Historia Wirginii” – obraz powstały na zamówienie florenckiego rodu Vespuccich. Jego dopełnieniem była „Historia Lukrecji” (Isabella Stewart Gardner Museum w Bostonie). Sceny, które namalował Botticelli to historia przytoczona w traktacie moralizatorskim Giovanniego Boccaccia „O słynnych kobietach…” rozgrywającym się w czasach republiki rzymskiej w V wieku p.n.e. Twórca przywołuje tragiczny los córki centuriona, Wirginii, która odrzuca awanse możnego urzędnika. Ten, by się zemścić fałszywie oskarża ją o bycie zbiegłą niewolnicą, która musi zostać zwrócona swemu właścicielowi. Zapada niesprawiedliwy wyrok, a zrozpaczony ojciec, by uniknąć pohańbienia córki, postanawia zasztyletować ją na oczach tłumu. Wydarzenie to staje się przyczyną krwawych rozruchów, w wyniku których upadają rządy i zmienia się ustrój państwa. Botticelli namalował na jednym płótnie osiem kolejnych scen z udziałem tych samych postaci – centrum kompozycji znajduje się finałowy epizod – tumult na Forum Romanum.
Malarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa renesansowego, był ulubieńcem Wawrzyńca Wspaniałego z rodu Medyceuszy. Dzięki Wawrzyńcowi Florencja stała się głównym ośrodkiem włoskiego odrodzenia. Sandro malował wówczas m.in. sceny mitologiczne „Narodziny Wenus”, „Wiosna”, a także historie zaczerpnięte ze Starego i Nowego Testamentu. Był twórcą o delikatnym pociągnięciu pędzla, choć jednocześnie mocno zarysowywał kontury postaci. „Historia Wirginii” to późny okres jego twórczości, kiedy pochłonęły go kazania Savonaroli i kiedy zwrócił się ku mistycznemu niemal pojmowaniu religii.
Na wystawie znalazły się również dwa nabytki Zamku Królewskiego w Warszawie, są to „Madonna karmiąca” Defendente Ferrariego (ok. 1530) oraz „Cud wyprowadzenia wody ze skały” Jacopa dal Ponte zwanego Bassano. Oba obrazy zostały zakupione z dotacji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
